Son's blog

Een jaar van schrijfsels is voorbij. Wat is dat toch. Dat je als mens op die oudejaarsdag een gevoel van weemoedigheid hebt. Een beetje melancholie, licht droevig soms. Daar kom je niet onderuit lijkt wel. Waar bleef de tijd? Ik vind het heerlijk dat de oudejaarsdag een keer op zondag valt. Lekker rustig, niet veel plannen, niet veel drukte. Gewoon heerlijk een kerkdienst en verder lekkers eten, een bo(e)l. Er is ontzettend veel bedrijvigheid geweest in huize Kingma. Een jaar van ontzettend veel waardevolle contacten. Een jaar van veel ideeën en acties. Met een open deur, een open hart, een open houding om nieuwe dingen te proberen. Het geef en leef principe vorderde gestaag. Het kastje (little free pantry) is daar het laatste voorbeeld van, tot genoegen van mensen die het goed kunnen gebruiken en mensen die niet willen verspillen, maar delen. Het geeft weer een nieuwe boost, daar ben ik enthousiast mee bezig. Delen is mijn hobby. Er zijn weer enorm veel kopjes koffie geschonken.

Wat ik doe? Ik probeer een stukje piano als wens neer te zetten. Dat gaat me nog niet goed af. Vanmorgen thuis gebleven met een buchelend ventje en een herstellend meisje. Want meis wil of ziek mee naar de kerk of dat mama blijft. En ach, kan een keer. De eerste keer in 2017. Hopelijk zijn we morgen compleet bij het kerstfeest. Ik heb deze aanlooptijd naar kerst veel vrede gedeeld. In de vorm van koffie, lekkers, praatjes, schrijfsels. Blijf ik altijd positief? Nou altijd is veel. Maar lang wel ja. Ik treur ook wel eens een dag. Soms baal je van kerst. Van gemis, verdrietige dingen. En begrijp je daar mensen ook in. Iedereen zijn pakketje te dragen. Ik draag mee bij anderen. Anderen dragen mee bij mij. En dan toch. Een Heiland die geboren is voor ons. Die de vrede gebracht heeft in situaties die onmogelijk zijn. Die troost waar getreurd wordt. Tja. Dan kan ik niet anders dan danken en jubelen. Christus is geboren. In 2018 hoop ik er weer kracht voor te krijgen. Ik wil weer vrede delen.

Bezinnen op derde advent...zinvol mijmeren over kerst en ondertussen je naar rennen om alles,voor de vakantie los barst, geregeld te hebben. Pfffft. De folders is een ware klus als er zieken zijn. Al vouwt de zieke dapper krantjes. En dan aanbellen..fijne kerst..als je de wijk een poosje (wat jaren) loopt, krijg je best waardering. Ook weer leuk. Maar je doet er 7x zo lang over. Brr. Morgen nog..volgende week..we zien wel 😑 . Morgen gaat Son netwerken, laatste bijeenkomst voor de kerst, IR-vergaderen, ook nog even voor de vakantie, folders helpen en kerst-koffiehuis creëren. Of de dag lang mag duren. Vandaag en gisteren veel aanvoer voor 'het kastje' gekregen en een schitterend pakket voor mezelf. Daar mag ik niet van delen, ze kennen me ☺ . Maar dat is genieten en doe ik dus niet ook. Schitterende doos! Ik vind het fantastisch en ben dankbaar dat zoveel mensen kleine initiatieven hier een warm hart toedragen. Dat heet samen en samen in een koude wereld is zo prettig.

De witte wereld. Al onze bewondering waard. Tot dat je erdoor moet. Nee. Regen is ook niks. Geef mij de zomer maar. Ah joh. De zon zien we genoeg. Prachtig dit. Het weer. Altijd en van alle kanten te bespreken. Maar ik zit. Bij de kachel en de koffie en de kaarsen. Jassen en schoenen drogende. Knapperd die me nog buiten kr ijgt. Vandaag toch met een auto naar school kunnen rijden. Nog wat wars van glibberigheid. De grootste zijn stoer genoeg weg te fietsen of er niks aan de hand is, maar er zit er één tussen die mijn harkerigheid heeft. Oh. I love him. Maar kan me zijn gevoel zo goed inleven. Een valpartij is genoeg. Morgen oefenen we weer verder. Het kastje was doornat, de papieren levensmiddelen ten spijt. Vandaag even wat op verzinnen. Het goede nieuws is dat we dan gelijk een pakket samenstellen om iemand te verwennen, die het goed kan gebruiken. Kaarsje erbij, versierseltjes. En de kerstmuziek galmt. Ik doe mee. Jubelend van vreugde. Daar kom je verder mee. Sonschrijft#adve

Vrede. Als ik er eenmaal over schrijf, denk ik er meer over na. Vandaag wilde ik naar een fair van een gezellige club, die dat dan weer zo regelt voor een goed doel. Steun en weder-steun zeg maar. Maar de dag startte laat en dat merk je dan de hele dag. Op het gemak aan het ontbijt om half 11 is een uitschieter hier. De vrede was tussen zachtezoon en prinses voelbaar. Zij wilde haar bureau verplaatsen en hij kwam te hulp. Dat bureau is met een vinger te verschuiven, maar de ... rommel eerst opruimen is een andere zaak. En wat kenmerkt zoonlief dan het geduld. Wil je dit nog bewaren? Nee. Dit? Uh, wat is dat? Nee, daar doe ik nooit wat mee. Dit? En zo bleef het gaan. Tot zij 'uitgeput' beneden zat en hij boven de boel trotseerde tot het klaar was. Werkelijk. Staande ovatie. Ons kippenboertje was thuis aangeland en bakte geheel naar sfeer voor ieder een ei, mjammie. Na gedane arbeid is het goed eten. Ondertussen...mevrouw mailt voor boodschappen, haal ook even de krant ple

De tijd van de vrede breekt aan. Vrede op aarde. Helemaal nuchter? Ja hoor. Ik drink koffie. Maar ik vind advent..toeleven naar Kerst..altijd zo een heerlijkheid. Ik zing stille nacht als grootste belofte-lied ever. Komt allen te zamen blijft een heerlijk speel- en zinglied. Ik ben er dol op. En voor alle mensen die geen vrede hebben, bid ik de hele maand ze de vrede toe. Dat kan namelijk altijd. Vrede in je omstandigheden. Het lijkt bar onmogelijk, maar tipjes vrede uitdelen ... is al zo een mooi werk. Ik doe het met groot genoegen. Zingen, leven, delen. Ik gooi me er weer maar in. Schrijven. Elke dag als t lukt. Er zijn zoveel mooie manieren om naar het Kerstfeest toe te leven. Ik lees zelf zo graag wat los en vast is. Maar meegenieten hoop ik met deze schrijfseltjes te bereiken. Welke kant het op gaat, laten we vieren. Sonschrijft#bijna-advent#vrededelen De vrede van zondag. Mag mee naar de maandag. De hele week door. Ik doe er m'n best voor, wat niet zegt dat het altijd

Week van dankdag. Dat nodigt uit weer eens een reeksje te schrijven. Dankbaarheid, de moeite van het aanleren waard. Het medicijn tegen onverzadigbaar zijn. Dankbaarheid verandert je omgeving en jezelf. Het geeft zuurpruimpjes weer wat te lachen. Dankbaar. Dat om 8 uur in de morgen het display van de telefoon opeens Omamal weergeeft. En ze een daggie aanschuift hier, meeliftend met zus, die al om de koffie zou komen. Met een onthaast-rust-tempo de dag door ('per ongeluk' 2 uur aan tafel) met hier en daar wat aanloop en de folderbende om 2 uur. Dankbaar voor een moeder, die me geleerd heeft wat koesteren is en nog net zo liefdevol naar onze kinderen kijkt, als waren het haar eerste. Dat je dan na de folders aan de friet kan en een flexibel daggie af kan sluiten, waar ruzie en onenigheid ook weer niet geheel afwezig zijn. En je na het eten denkt..dankbaar..zo rustig met m'n eigen krantje, koffietje, roomborstplaatje Danken... vandaag een speciale dag. Moest denken a

Best een hekel aan discussies. Vooral als ze gaan over hoe belachelijk geloven is en zo. Ik volg wel 's wat, kan ook absoluut niet laten me met dingen te bemoeien, maar oh, oh, niet mijn dagelijkse hobby.  Tegenwoordig lijkt het wel of je altijd eerst veroordeeld of om zeep geholpen moet worden verbaal, wil je gehoord worden. Zet een mening op papier (lees Facebook) en je wordt afgeschoten. Ik heb ook overal een mening over. En ook ik veroordeel binnenin maar wat snel. Maar ik kan ook zwijgen. Het is namelijk niet opbouwend om eens lekker overal te zeggen wat je denkt. En vrede, nee, dat bereik je er ook niet mee. Een goeie discussie hoeft niet te leiden tot eens met elkaar zijn, maar hoe gaaf als je wel beiden gehoord wordt. Discussiëren is een hobby voor volwassen mensen, die naar elkaar luisteren in plaats van elkaar afbreken. En als je vertrouwt op de God die hemel en aarde heeft gemaakt en dan ook nog eens jouw leven in Zijn hand heeft, vind ik het helemaal niet opbouwend of

Ik doe nogal lang met tasjes. Het gaat jaar na jaar mee. Zolang dat mensen beginnen te zeggen, hip tasje, echt in. Zolang. Laat ik nou dol zijn op duurzaam, recyclen of gewoon nog eens gebruiken:-). Een gaatje in een sok...ff negeren. Gaat nog jaren mee. En wie ziet nou in schoenen dat je twee verschillende sokken aan hebt. De tijd dat je schoenen ergens uit moet doen, is voorbij. Althans, bij mij wel. Als je hier op je sokken loopt, wordt wit zwart-grijsachtig. Ik schaam me er niet voor. Al dat water vermorsen met dweilen. Nee hoor, milieubewust. En soms schaam ik me wel en geneer me voor rommel, maar ik doe er weinig aan. Vul liever een grote mok koffie voor een voorbijganger dan dat ik een te schoon vloertje heb. Kleding. Seizoens-terugkerend probleem. Ik doe de kast open en denk: uhm, wat zal ik aan doen? Ah, heerlijk, dat groene shirt met exact zelfde kleur benen. Voel ik me goed in. Tot ik op straat rij in een bepaalde bui en denk, wat zullen de mensen denken? Kijk nou,

Bij het starten van ons leen-autootje, ik breng 'm weer terug, ruist gelijk een lied de auto in. Nee, de kinderen weten het al, kom niet aan mama's muziek. Ik luister met hun ook van rap tot vrolijk opgewekt, maar soms zegt gelukkig één van de kinderen, nu mama's muziek. En dan deunen ze mee op Nederland zingt, psalmen van 1953 of wat ook. Het is geven en nemen. En de kinderen weten dit al. Zo ook nu. Er ruist langs de wolken een lieflijke naam, die hemel en aarde verenigt te saam. Je kan het reuze oubollig vinden, maar ik galm t mee, hier en daar wat verbaasde gezichten lachend negerend in het verkeer. Je maakt absoluut verschil als je zingend achter t stuur zit. Die naam. Zo kostbaar. Zo trouw. En juist dat houdt me zo bezig. Er gebeurt zoveel. Lieve meisjes worden vermist, stoere mannen sterven, de aarde schudt op zijn grondvesten en wereldproblematiek groeit ons boven het hoofd. Haat is geen schaars product en liefde en trouw kostbaar. En meningen, we hebben ze alle

Heerlijk met m'n snoet nog in de zon. Krantje buiten lezen, bakje koffie buiten drinken, luisteren naar de stilte om je heen. Want als de zon schijnt, dan zeggen we best weinig. Klagen met regen gaat ons wat makkelijker af. Gelukkig heb ik ook buren, die elke zonnestraal genieten. En ik ook. Wasjes drogen weer buiten, bedden wat eerder schoon, met mijn lieve moedertje de wasmand sokken leeg vouwen, het is maar net waar je blij van wordt. Niet blij word ik van ongezouten kritiek tegenwoordig, waar je op Facebook mee te maken hebt. Ik ben sowieso al een beetje allergisch voor overal commentaar op hebben. En overal een mening over hebben. Thuis, in ons warme nest, absoluut, konden we er ook wat van. En ik als jongste dacht, neeeee, laat me met rust. Als ik geen mening kan verwoorden, wat geeft dat? Ik geef daar niet om. Als ik nu aan tafel met de kinderen zit, tijdens de maaltijd zo uiterst geschikt, dan verbaas ik me ook over de afmaak-theorieën die ze naar elkaar hebben. De ene zo

Deze week heeft de herfst zich wel laten zien. Wat een regen. De zitkuil is erg goed in water doorlaten, maar dit keer was het toch een zwembad. Dat resulteert dan in over de bankjes naar de schuur lopen en met je hoofd door de natte passiebloem lopen, die nog steeds weelderig tiert. Dikke kouwe druppels in je nek per ongeluk en onderweg van die vette naaktslakken trotseren in je ochtendjas. Bah. Maar kinderen uitzwaaien is een schoon begin van de dag. Je zegent ze en geniet je moment. Kloek. De regenpakken zijn weer update. Echt zo een ding wat je niet wil kopen. Zonde van je geld, niet willen dat t regent en denken dat het meevalt. En na een regendag denken, ach, het zal toch morgen weer niet regenen. Helaas, de argumenten zijn niet afdoende. We zijn weer regenbestendig. En hoe langer ze droog in de kast liggen, hoe beter. Ondanks de regen gaf de rommelroute een gezellige dag. Mensen kwamen de hele dag lekker bakkie koffie doen. Kochten nog wat voor het goede doel en haalden hun h

Een stralende 🌝dag, maar ook in vrolijk Fryslan is drie pubers op een klein plekje soms mega veel oefenen in geduld en scheidsrechterstalent. De een valt, de ander leeft mee, sjonge. Dat wordt niet gewaardeerd want je ziet toch dat ik pijn heb? Grote monden, gekwetste zielen, moeder die zegt los t zelf samen op, hup, in de caravan. En de derde die daardoor heen z'n ongevraagde mening blijft ventileren. Tja. Campinglucht is dun en niet alles is sissend af te handelen. En discussies win je niet, dat is gewoon een feit. Dus nou ja, tumult ook hier soms. Ze horen je stemmetje galmen. Eindigen dat ieder z'n lesje weer heeft geleerd een goed punt, al was t maar voor een uur☺. Zo leren we allemaal. Morgen feest. Onze zachtmoedige Siebren jarig. Kind van de camping morgen. 10 jaar. Wat een enorme lieve vent is dat. Sociaal en invoelend. Een blik die alleen hij kan hebben, humor die bij hem past. En iedereen weet, kom niet aan Sieb. Onze broer💪. We zullen galmen, lang zal ie leven.

Wat is ze toch een vlinder. De vakantie is de tweede week ingevlogen. Wat is het genieten, zo in ons eigen ritme. En wat zitten we veel lekker buiten te eten, koffie te doen, tussen de rijk bloeiende passiebloem in onze dierbare zitkuil. Heerlijk in mijn element. Vandaag gaan de boys allemaal uit. Logeren bij tante, logeren bij neef een nachtje in de caravan, kamperen met papa. Iedereen een super blije dag daardoor. Het is wel gewoon dinsdag. De folders komen binnen. Nog net even de krachten van puberzoon benutten dan, met grote tegenzin toch lachend de klus klaren. Ik geef 'm maar even een straatje cadeau en zo cross ik door. De dames bezorgen een eitje voor me en een lieve vrouw appt dat er lekkers bij zit als ze terug komen. Wat schattig. 2 lekkere caken, mmmm, daar maken we een beginnetje mee. Na de koffie klaren we de folderklus als vrouwen des huizes. Het moet een beetje snel, want grote zus gaat met vriendinnen picknicken. En weet je, fluister ik tegen Imke, als wij me

Na een mooie verjaardag gevierd te hebben, ben ik overladen met belangstelling. Een volle kamer familie, een vol koffiehuis en een volle kamer vriendinnen. Zo blij mee. Niet dat ik nou volgende week weer een feestje zou organiseren, nee, na drie keer is het best genoeg. De dag daarna zit ik door slaapgebrek en een grote stroom adrenaline als een passieve de hele dag krantjes te lezen, die door de drukte dagen zijn blijven liggen. En is de enige afstand die ik loop naar de kast om de restjes op te eten, waar de kinderen ook absoluut voorstander van zijn. Die vinden een rustig dagje geen probleem, al spelend de dag door. Ze genieten juist van zulke dagen. Ik ben nogal van hollen of stilstaan. Nou ja, vooral hollen. En sta ik dan stil, dan ben ik ook wel erg stil. Gelukkig heb ik voor mijn verjaardag zo heerlijk veel echte wensen gekregen. En ook verrassingen, zoals het boek Sta stil. Over God, over wonderen en over jezelf. Wat word dat genieten. Zeker nu de vakantie nadert. In combinat