Richting de vakantie

Na een mooie verjaardag gevierd te hebben, ben ik overladen met belangstelling. Een volle kamer familie, een vol koffiehuis en een volle kamer vriendinnen. Zo blij mee. Niet dat ik nou volgende week weer een feestje zou organiseren, nee, na drie keer is het best genoeg. De dag daarna zit ik door slaapgebrek en een grote stroom adrenaline als een passieve de hele dag krantjes te lezen, die door de drukte dagen zijn blijven liggen. En is de enige afstand die ik loop naar de kast om de restjes op te eten, waar de kinderen ook absoluut voorstander van zijn. Die vinden een rustig dagje geen probleem, al spelend de dag door. Ze genieten juist van zulke dagen. Ik ben nogal van hollen of stilstaan. Nou ja, vooral hollen. En sta ik dan stil, dan ben ik ook wel erg stil. Gelukkig heb ik voor mijn verjaardag zo heerlijk veel echte wensen gekregen. En ook verrassingen, zoals het boek Sta stil. Over God, over wonderen en over jezelf. Wat word dat genieten.

Zeker nu de vakantie nadert. In combinatie met de cadeaus die de tafel hier nu sieren een lust. Wat heb ik er zin in. Nog twee weken (zeg nog 10 morgens vroeg op) naar school. De pubers zijn bevoorrecht, die zijn al een weekje eerder vrij. Ook onze aankomende brugpieper, onze enthousiaste spring-in-t-veld neemt al wat eerder vrije dagen aan. Dat wordt dan een ontbijt met de twee kleinen in alle rust, met de order naar de groten, je komt er niet vroeg uit, verplicht langer in bed. Of dat lukt.. Al moeten we juist dan oppassen dat we niet te laat op school komen omdat de gang eruit is. Het gaat te leuk.

Het voor-de-vakantie-wil-ik-opgeruimd-zitten-syndroom is weer gearriveerd. Elk jaar datzelfde virus. Nog even schone bedden, nog even overtollige spullen weg. Meer orde willen, zodat je meer orde in je hoofd hebt, tuuuuuuuurlijk, met 5 kinderen thuis. Dan moet er nog veel gebeuren in huize Kingma. Ik blijf kind. Welk cadeau-papiertje bewaar ik nog, welk lintje gebruik ik later nog s, hup, in een laatje, die kaartjes, toch leuk, even laten staan, de boeken, aaaah voor het zicht juist zo gezellig, Daphne's diary? Snoezig, ligt mooi op tafel. En ik wil lezen. En schrijven. En rust.

Het eigen ritme mag hoogtij vieren. En kom ik aan boeken toe dan smul ik. Leven met aandacht, gebroken leven, de kracht van kwetsbaarheid, een vrouw uit één stuk, prachtig. En tijdens de koffie-momenten, die vele zullen zijn, babbelen en krabbelen we er lustig op los. Want voor andere mensen blijf ik gaan. Al dan niet een tandje minder. Leed gaat niet op vakantie. En vraagt ook in de vakantie meeleven. Juist dan een beetje meer tijd ervoor? Ik raad t iedereen aan.
Om zo na de vakantie onze juiste prioriteiten eens goed onder de loep te nemen. Hoe belangrijk zijn we en hoe belangrijk doen we. En heeft een ander daar iets aan. Geven om een ander. Door die Ander.

Hollen of stilstaan. En stil zijn. Ook dat. De bar oude psalmen, de tale-Kanaans-hekelaars ten spijt, kunnen daarbij. Ze verwoorden soms je diepste zielentoestand. Naast leuke acties en fijne verjaardagen is er ook je gemis, je verdriet. Het gaat geen deurtje voorbij. En dan is Hij daar. Het is God, die naar ons omkijkt uit mensenmin. Vond het ineens een prachtwoord. Inniger liefde is er niet. Wezen, weduwen, ellendigen, Hij is erbij. En gevangenen? Die zet Hij in vrijheid. Wie vatte wil, die vatte. Beloofd is beloofd.

Meer willen schrijven, meer willen lezen.
Maar als dit het is, dan is het goed.
Ik wens iedereen een vakantie met moed.