Son's blog

Dol op de meivakantie. Lange dagen, laat opstaan en laat in bed, beter ritme kan ik me niet wensen. Om op allerlei vlak origineel te blijven, organiseren we een survival logeerpartij voor grote zoon. Nou ja, organiseren, hij heeft allerlei ideeën en we laten het eens gebeuren. "Mag ik buiten slapen, mam, gewoon, een keertje, als echte survivalaars"? In dit weer? Jij liever dan ik. Ik kijk eens wat vaker naar buiten, maar de dag droogt niet echt lekker. "In de schuur dan"? Best. Tussen de zeven fietsen, de drie steppen,  de potjes en de houten planken en stammen. Waar dakpannetjes kieren en regen binnen komt. "En mogen we dan nu eerst die pizza, die in de vriezer ligt, want we hebben vreselijke honger". Tuurlijk, wanneer heeft de puber geen honger. Ook goed. Even nog een Donald Duckie, even nog compleet weggedoken en dan actie. Met veel geblaas komen de luchtbedden in vorm, pompjes behoort niet tot ons assortiment. Gelukkig doet de compressor van buurman oo

Twee boys, ja, van mij, openen het speeltuinseizoen. Laat ik nou net mijn dag niet helemaal hebben. Ik loop tegen de troep in huis aan. Drink lang koffie en verzucht, waar moet ik beginnen. Manlief gaat met kleine prinses naar de stad, geheel door haar verzonnen, zo lief, dat weiger je niet. Ik zit met de gaande en komende man, verkoop prullaria en praat. Na een lange speelpauze komen de zonen weer glimmend terug. Ik ruik onraad. Kleden jullie maar even buiten uit, laat eens kijken, neeeeeeee, zoveel zand? Ben je in de woestijn ook geweest? De jongen bemerkt dat t wat kietelachtig klinkt, dus zwijgt wijs. Allebei in bad. Met als bevel dat het niet elke keer zo hoeft als ze uit de speeltuin komen. Ja maar, zegt zoon 2, we deden een zandconcert. Ze lachen allebei hard bij de herinnering alleen al. Ik wil dat nou niet horen, zeg ik. Ik ben vandaag niet als de moeder van Jip en Janneke, die lacht ook nog als ze boos is. Schoon en fris zitten de heertjes in pyjama op de bank. Moeders heef

April, Zeeuwse vrouwendag. April, de maand dat Kingma's koffiehuis een jaar de deuren open heeft. Wat ben ik er elke dag nog blij mee dat ik dit begonnen ben. Vrouwen, die vaak wekelijks hun weg weten te vinden om hier samen koffie te drinken, lekkers te nuttigen en die zomaar komen praten over wat hun zoal bezig houdt. Opvoedingsperikelen, geldsores, vrouwendingen, schoolverhalen, het komt allemaal langs. En ook verdrietige dingen worden gedeeld. Hoe mooi is het te zien, dat na een jaar toch stapjes herstel en genezing te zien zijn in levens van vrouwen en dat allemaal door het eenvoudige idee 'er zijn'. Zet de deur van je huis maar open, mijn hart is het er mee eens. Na een jaar borrelen de nieuwe ideeën weer op. Ondernemend genoeg ga ik weer eens in gesprek met nieuwe mensen. Als dromen mag, dan mag brainstormen ook. De maand van de slavernij is voorbij, de slavernij niet. Durf ik even zwart te zijn, mee te leven en mee te lijden met zoveel mensen en kinderen,  die in