Son's blog

Vierde advent. In een wereld, die op hol lijkt geslagen, die niet meer weet wat rustig aan is, een wereld, die niet meer kan wachten, we zijn zo druk.  Een wereld, die schreeuwt om liefde en aandacht, vrede op aarde. In die wereld leef ik. Krijg ik per dag duizend prikkels over recht en onrecht. Zie ik ellende om me heen en nood. Dichtbij, heel dichtbij en ver weg. En in die wereld beweeg ik, actief, bewogen, betrokken. Met mijn mooie gezin. En de gedachte speelt, hoe weinig zekerheid is er nog. Hebben we nog vrede? Een daggie terug. De shop gaat open voor een gezellige babbel en een kerst-aankoop voor wie wil. Een rustige dag, maar dat is goed, rommelen relativeert mijn drukte. Ik praat een lieve moeder bij, ik drink op gemak koffie met de kinderen en we genieten. De boys gaan naar de roofvogelshow op het dorp, zelfs kleine zus mag mee de tweede ronde. Grootbroer strijkt over zn hart om nog eens met jongste broer aan de lego. Hoe blij kan je zijn. En ik ruim en rommel. Heerlijk.

Zomerstop nadert einde, huh, alles weg...kan ik nog bloggen, lees dan mee. De vakantie is .... was zo leuk om te doen, ik hervat de blog weer. Met de warmte nog tempo laag, maar schrijven kan altijd. Tot snel.

Het is weer zo een dag. Overal ligt wat. De shop-inhoud ligt binnen, omdat de winkel wordt verbouwd. De was droogt pas vandaag, na veel daagjes wachten. Stapeltjes droog binnen, gekregen kleren in tassen in een hoek, een vol rek buiten, stoelen vol. Boeken voor de rommelmarkt, die net voorbij is, uhum. Waar begin ik in vredesnaam op te ruimen? In de keuken grijnzen stof en vet me tegemoet. Daar dus. Gisteren zei ik nog tegen een vrouw dat ik er nou ook niet echt een hekel aan heb, aan huishouden. Vandaag ontmasker ik deze leugen, ik ben het hartsgrondig beu en verfoei dit werk. Vies, vet, veel werk. Zeven potjes zwarte peper, 3 witte peper, (als groot gezin kan je namelijk altijd alles gebruiken, denkt men), bijna lege potjes, verkleurde spliterwten, omdat je toch minstens een keer per jaar zelf snert maakt, onbegrijpelijke kruiden, onbestemde zaadjes. Wat moet ik met dit hoekje. Soppen, water verversen, soppen, water verversen, de bel. Een vrouw brengt cadeautjes voor in de pakkette

De bomen in roze bloesem. Menig fietstocht stemt je er blij mee. Ze sieren de straten, kunstwerk der natuur. Ze doen me nog altijd denken aan mijn lieve, oude oma, waar ik elke schooldag de krant even bracht. Bij haar huisje stonden de bomen maanden in bloei, dat dacht je als kind althans. Vol bewondering zag je het. En met het verkregen hartje in je hand huppelde je blij naar school. Zoete momenten. Het snoeppotje is nu mijn deel. Al jaren heen gegaan. Maar herinneringen blijven. Nu zit ik in de zon. De bloesems om mijn oren. Ze waaien in de sloffen, ze waaien om de potten, ze dwarrelen door de lucht, ze dalen in mijn haar. Ik tref ze binnen aan. Tot onder de bedden. En denk als mam, ach, droog vuul. Al veegde ze meer als ik. En poetste ze tot t blonk. En veegde pap de bloesem weg, hup, de kliko in. En zorgde voor de tuin, spik en span. Maar genieten deed hij, van bloesem in de boom, tot hij van achter zijn raam alleen nog kon zien. Ook hij is niet meer, voor het voorjaar kwam, gega

Dol op de meivakantie. Lange dagen, laat opstaan en laat in bed, beter ritme kan ik me niet wensen. Om op allerlei vlak origineel te blijven, organiseren we een survival logeerpartij voor grote zoon. Nou ja, organiseren, hij heeft allerlei ideeën en we laten het eens gebeuren. "Mag ik buiten slapen, mam, gewoon, een keertje, als echte survivalaars"? In dit weer? Jij liever dan ik. Ik kijk eens wat vaker naar buiten, maar de dag droogt niet echt lekker. "In de schuur dan"? Best. Tussen de zeven fietsen, de drie steppen,  de potjes en de houten planken en stammen. Waar dakpannetjes kieren en regen binnen komt. "En mogen we dan nu eerst die pizza, die in de vriezer ligt, want we hebben vreselijke honger". Tuurlijk, wanneer heeft de puber geen honger. Ook goed. Even nog een Donald Duckie, even nog compleet weggedoken en dan actie. Met veel geblaas komen de luchtbedden in vorm, pompjes behoort niet tot ons assortiment. Gelukkig doet de compressor van buurman oo

Twee boys, ja, van mij, openen het speeltuinseizoen. Laat ik nou net mijn dag niet helemaal hebben. Ik loop tegen de troep in huis aan. Drink lang koffie en verzucht, waar moet ik beginnen. Manlief gaat met kleine prinses naar de stad, geheel door haar verzonnen, zo lief, dat weiger je niet. Ik zit met de gaande en komende man, verkoop prullaria en praat. Na een lange speelpauze komen de zonen weer glimmend terug. Ik ruik onraad. Kleden jullie maar even buiten uit, laat eens kijken, neeeeeeee, zoveel zand? Ben je in de woestijn ook geweest? De jongen bemerkt dat t wat kietelachtig klinkt, dus zwijgt wijs. Allebei in bad. Met als bevel dat het niet elke keer zo hoeft als ze uit de speeltuin komen. Ja maar, zegt zoon 2, we deden een zandconcert. Ze lachen allebei hard bij de herinnering alleen al. Ik wil dat nou niet horen, zeg ik. Ik ben vandaag niet als de moeder van Jip en Janneke, die lacht ook nog als ze boos is. Schoon en fris zitten de heertjes in pyjama op de bank. Moeders heef

April, Zeeuwse vrouwendag. April, de maand dat Kingma's koffiehuis een jaar de deuren open heeft. Wat ben ik er elke dag nog blij mee dat ik dit begonnen ben. Vrouwen, die vaak wekelijks hun weg weten te vinden om hier samen koffie te drinken, lekkers te nuttigen en die zomaar komen praten over wat hun zoal bezig houdt. Opvoedingsperikelen, geldsores, vrouwendingen, schoolverhalen, het komt allemaal langs. En ook verdrietige dingen worden gedeeld. Hoe mooi is het te zien, dat na een jaar toch stapjes herstel en genezing te zien zijn in levens van vrouwen en dat allemaal door het eenvoudige idee 'er zijn'. Zet de deur van je huis maar open, mijn hart is het er mee eens. Na een jaar borrelen de nieuwe ideeën weer op. Ondernemend genoeg ga ik weer eens in gesprek met nieuwe mensen. Als dromen mag, dan mag brainstormen ook. De maand van de slavernij is voorbij, de slavernij niet. Durf ik even zwart te zijn, mee te leven en mee te lijden met zoveel mensen en kinderen,  die in

Een stille week ingegaan. De week naar Pasen. De kalender van Tear heeft me aardig wat stof tot nadenken gegeven en verrijkende gedachten. Wat denken we graag groot en wat zijn we klein. Of denken we soms klein en zijn we groot? Optimisme is een prachtig ding. Het zorgt dat je lang naar de mogelijkheden kijkt. En gewoon begint bij wat je hand vindt om te doen. Zo kunnen we samen zo heerlijk veel verschil maken. Als een kwart van de Nederlanders één stuk zwerfvuil per dag opraapt, is Nederland schoon. Niks onmogelijk dus. Je moet alleen ampikkelateur worden, ga je met je prikker rond, iets minder elegant als nordic walking, wel stik nuttig. Ik blijf er over lezen, ik blijf er warm voor lopen. Wat kunnen we heerlijk veel verschil maken. Als we onze Down-vrienden allemaal op handen dragen of hun mantelzorgers steunen, nou, dan wordt de dag van de kinderen met Syndroom van Down een nationale feestdag i.p.v. een stemming van, is er nog plek voor hen? Vandaag genoot ik nog een ontmoeting

Vaak leef ik intens. Het wereldleed gaat me aan het hart, kinderen hebben mijn aandacht nodig, mijn man krijgt mijn volle steun, ik leef met de buurt. En soms.....ben ik even alleen, even niks. Ik zit op de bank, nog net geen puber thuis uit school. Zelfs de muziek zwijgt. Het restje stroopwafelgebak van oma wordt verorberd. Beetje groot stuk. Ik geniet. Even stil, even alleen gedachten. Spaarzamelijk moment. Tot de deur open vliegt. Hoi mam, ik ben er! Fijn schat, hoe was 't op school? Vaak actief, soms in ruste. Nodig voor iedereen.

Soms leef je zo. De 40 dagen kalender ligt op dressoir. Tussen de bolletjes wol, de potjes die ik om wil haken, de mand met papieren om te lezen als je eens lekker zit en de rapporten van de kinderen. Morgen eens opruimen is een mooie terugkerende gedachte. Vasten? Nee, we voegen iets toe. We laten nog even niks vallen. Kerkschoonmaak, net op maandag, gewoon even doen. Tandarts, half 12, tja, zal moeten. Tafeltennis schoonmaken, waarom net op dezelfde dag? Bleeeeh, maar ja, de gedachte dwingt me, als iedereen nou eens mee doet ben je niet zo vaak aan de beurt. Naar huis, waar je eigen home wacht, onaangeroerd. Tuurlijk, even tafel leeg, aanrecht netjes, krantje-duik, de bel. Maaltijd voor mevrouw die 'mee-eet', broodje naar de buren, die ziek zijn, fiets gereed voor de kinderen te halen. Mijn geliefde komt net thuis. Met een overheerlijke after-valentijn-traktatie. De 14de februari laten we gerust passeren, om de andere dagen van het jaar in liefde te leven. " Ik vond

Kou en restjes ijs van hagel, wat brengt t een plezier bij mijn brave jeugd. Emmertjes vol brokjes ijs. Randjes en verborgen plekjes ijs worden overal afgezocht. Stukjes stoep of schoolplein worden zo slierend benut dat de boenwas-fabricant daar nog veel van kan leren. Wanten-weer, ook dat. Het weer, waar je 's morgens een kwartier eerder voor uit bed moet, omdat wanten de neiging hebben kwijt te gaan voor de helft. Niet dat ik dat dan ook doe:-). Het bed is warm, de ochtend koud. Brr. Vandaag trotseren we kou en wind, motiveren we de folderende kinderen door mee te rennen en gaan dan nog als een speer om brood, lekkere dingen meenemend omdat de maag al knort. Kerstfiguren, al vaak zien liggen, maar nu maar een euro, ach, vandaag mag het. De mevrouw voor me is gevorderd in zelfbeheersing. Ze heeft er ook naar gekeken maar ze laat de snoepjes dapper liggen. U bent sterk, zeg ik. Nou, zegt de mevrouw, ik laat het nu, maar dat heb ik geleerd. Vroeger deed ik het ook hoor! En er mag