kerst hoppen

Vierde advent.
In een wereld, die op hol lijkt geslagen, die niet meer weet wat rustig aan is, een wereld, die niet meer kan wachten, we zijn zo druk.  Een wereld, die schreeuwt om liefde en aandacht, vrede op aarde. In die wereld leef ik. Krijg ik per dag duizend prikkels over recht en onrecht. Zie ik ellende om me heen en nood. Dichtbij, heel dichtbij en ver weg. En in die wereld beweeg ik, actief, bewogen, betrokken. Met mijn mooie gezin. En de gedachte speelt, hoe weinig zekerheid is er nog. Hebben we nog vrede?

Een daggie terug. De shop gaat open voor een gezellige babbel en een kerst-aankoop voor wie wil. Een rustige dag, maar dat is goed, rommelen relativeert mijn drukte. Ik praat een lieve moeder bij, ik drink op gemak koffie met de kinderen en we genieten. De boys gaan naar de roofvogelshow op het dorp, zelfs kleine zus mag mee de tweede ronde. Grootbroer strijkt over zn hart om nog eens met jongste broer aan de lego. Hoe blij kan je zijn. En ik ruim en rommel. Heerlijk.

Na het avondeten lees ik gezellig voor. Kleine zus gaat naar bed en met de boys spreek ik samenzweerderig af, dat we nog wat gaan doen. Sttt, zus eerst in bed. Het feit alleen al dat het -naar bed- niet klinkt is een genot. Wat gaan we doen? Samen met de boys ga ik naar de kerstsamenzangavond op het dorp. Prachtig vind ik dat en de boys hebben wat over voor met mama mee. Op de fiets door het donker, winters fijn. En als jullie het niet zo leuk vinden, vind mama het toch heel leuk dat jullie mee gaan. Zo werkt dat soms, dingen voor elkaar doen. Roerend mee eens.

De brass-band schalt al bij aankomst en we genieten gezamenlijk van een goede start. Als er voorlopig genoeg te zien en te zingen is, zal t gaan. Tot stoere broer t koor eens goed heeft bestudeerd en fluistert...doen ze dit vrijwillig? Ik grinnik, ja, een koor is niet verplicht. Hij vindt het blijkbaar toch wat zielig dat ze zo gedirigeerd worden en zo hoog 'piepen'. Zachte broer geniet intens, door de slaap al wat kou en tegen me aan nestelend. Bij het stille nacht kijkt ie me verwonderd aan. Je hebt traan ogen, zegt ie. Vind je het zo een mooi lied? Ik lach. Tja, stille nacht, het blijft me raken. Hij bemint ons, door de eeuwen heen blijft Gods belofte vervuld. Ook nu. Ook hier. Bemind, in moeilijke tijden je grootste Goed.
Blij fietsen we huiswaarts.

Vandaag weer richting een kerstfeest. Kerst in eigen stal. Weer net zo enthousiast gaan we. En genieten. Met de boodschap voor ons, hoopvol, bemoedigend. Iedereen doet mee op zijne wijs, knutsel-spullen mee, mooi voor de sier, we hebben nog niet zoveel:-). Om in de middag de vraag te krijgen, mam, gaan we nog naar Holly en Molly? Dat is ook zo leuk.  Ik denk, ach, maak er eens een ja-dag van. Even rustig pauzeren thuis en hup, op t fietsje. Waar een enthousiaste kerst-club ons wacht en de kinderen weer aanschuiven of t de normaalste zaak van de wereld is. En in plaats van terug te fietsen blijf ik ook. Feest, de Redder kwam. Voor de vrede op aarde. Yes. Dat verveelt nooit.

Moe, uitgepraat en voldaan frommel ik de kerstkindjes in bed. Om vervolgens het geborrel van binnenin vandaag eruit te schrijven. En zo de start voor een nieuwe blog-tijd te beginnen. Ik hou niet zo van goede voornemens,  ik begin ze liever.

Vrede op aarde, het schort er maar aan. Maar vrolijk, behoudend, inspirerend, serieus naar het kerstverhaal kijkend, blijf je verwachten. Het is beloofd, het wordt vervuld, iedereen mag t horen, het komt. En zolang niet erg zichtbaar blijf ik vrede uitdelen,  voor een weeskind, voor een tobber, voor een slaaf, voor een kleine. Namens de Vredevorst.