eigenlijk
Wat een prachtige witte wereld. De kinderen zijn dolblij en razend gelukkig, dat dit ons nog een keer ten deel valt. Mochten de hyacinten en amaryllis-bollen het voorjaarsgevoel hebben aangewakkerd, leuk, maar het is nog gewoon dik winter. De wanten worden gezocht, sneeuwlaarzen, hadden we die nog in mijn maat? Die laars is kletsnat van buiten enne..die van mij zijn weg. Mn wanten zijn kapot. Nou, kijk maar in het mandje, er zijn er nog genoeg. Aangekleed gaan ze gedrietjes naar buiten. Ik blijf stijf binnen, het zicht is mooi genoeg. Koffie en krantje is de activiteit voor mij op zaterdagmorgen. Daar doe ik even over. Want na een artikel klopt er iemand voor eitjes, weer een artikel verder bedenk ik dat ik even een tas kleren uit zal zoeken. Stoere zoon kan even kleren weg brengen naar een vrouw in de straat, koekjes, lekkers en eitjes bijgevoegd. Zoon wordt met volle handen op een sneeuwbal getrakteerd, zotheid alom. Voor ik weer verder lees, brengt de volgende vrouw een tas kleren