Tot ziens
Hoe ze in ons leven is gekomen? Peinzen doe ik. Ik weet het niet eens. Ze was er. Wij voor haar, zij voor ons, zo gegroeid. Al heel wat jaren. Elke maandag ging het: mam, mogen we al gaan? Ja hoor, ga maar alvast. Eerst gingen we altijd samen. Later ging ik soms achteraan. Nog even opgehouden door m'n scholiertjes die heen en weer liepen of mensen aan de deur. Maar we sloegen geen maandag over. Vaste prik klonk de volgende vraag...hoeveel dozen? Doe maar drie. Of vier. Net wat ik wist. En nu ís het maandag. Maar de maandag is leeg. Je kan zomaar een mensenmens zijn. Het gaat vanzelf. Je houdt van mensen. Je deelt je leven met ze. Ze horen erbij. Ze passen in je hart. Dat klopt. En soms...is dat heel bijzonder. Bij Joke dus. Spontaan gegroeid. Even koffie doen, omdat ze alleen was. Kijken of het wel ging. Of gewoon een babbel. Voor de kinderen cola, lekkers, koek, snoep, gewoon een fiks voorgerecht elke maandag. We weigerden niets, nee, dat deed je niet, dit was Joke. Geven was