Tot ziens
Hoe ze in ons leven is gekomen? Peinzen doe ik. Ik weet het niet eens. Ze was er. Wij voor haar, zij voor ons, zo gegroeid. Al heel wat jaren. Elke maandag ging het: mam, mogen we al gaan? Ja hoor, ga maar alvast. Eerst gingen we altijd samen. Later ging ik soms achteraan. Nog even opgehouden door m'n scholiertjes die heen en weer liepen of mensen aan de deur. Maar we sloegen geen maandag over. Vaste prik klonk de volgende vraag...hoeveel dozen? Doe maar drie. Of vier. Net wat ik wist. En nu ís het maandag. Maar de maandag is leeg.
Je kan zomaar een mensenmens zijn. Het gaat vanzelf. Je houdt van mensen. Je deelt je leven met ze. Ze horen erbij. Ze passen in je hart. Dat klopt. En soms...is dat heel bijzonder.
Bij Joke dus.
Spontaan gegroeid. Even koffie doen, omdat ze alleen was. Kijken of het wel ging. Of gewoon een babbel. Voor de kinderen cola, lekkers, koek, snoep, gewoon een fiks voorgerecht elke maandag. We weigerden niets, nee, dat deed je niet, dit was Joke. Geven was de taal van de liefde. Koffie tot vijf uur, half zes. Met een fles cola en een zakje snoepjes weer naar huis. En had ze het een keer niet in huis, dan kwam ze het gegarandeerd de volgende dag brengen. Zo gebeurde het dat ze zo af en toe ook hier binnen schoof voor een kopje koffie. Gezellig. Even, niet in de weg zitten, stel je voor.
De bezoekjes werden uitgebreid naar de verjaardagen. Zoonlief was lief, betrokken, maar woonde ver. En zo 'adopteerden' we haar. Geen oma, geen tante, gewoon zo ze was, onze lieve Joke. Mijn eigen verjaardag was ze er nog. "Ga even Joke halen, ze hoort erbij". En ja hoor, ze kwam mee.
Tot het niet meer kon. Moedig droeg ze haar ziek zijn, o, zo moedig. Voor de vakantie ging ik nog langs. In de avond was het makkelijker praten, zonder luisterende kinderoortjes praat je weer anders.
Na de vakantie trof ik haar op bed. Wat schrok ik ervan. Maar hoe fijn was het om van hart tot hart te kunnen praten. "Ik heb veel aan je gedacht". In vrede kon ze liggen, na een moeilijke strijd, ze wachtte een beter Leven. En, zei ze zachtjes, zullen we maar zeggen tot ziens?
Dagen loop ik rond. Ik zit aan haar bed. Ik praat met haar geliefden. Mijn hoofd bij haar. En ik voel, wat is liefde bijzonder. Het kan je zomaar overkomen. Bij een vrouw uit je buurt. Afscheid nemen doet pijn. Je hart kreunt. Maar kon ik het overdoen, dan deed ik het weer. Ik hang wat rond. Maar lieve Joke, wat was je geliefd bij ons. Wat zul je het nu goed hebben. We zullen je enorm missen.
Zullen we maar zeggen...tot ziens?
Je kan zomaar een mensenmens zijn. Het gaat vanzelf. Je houdt van mensen. Je deelt je leven met ze. Ze horen erbij. Ze passen in je hart. Dat klopt. En soms...is dat heel bijzonder.
Bij Joke dus.
Spontaan gegroeid. Even koffie doen, omdat ze alleen was. Kijken of het wel ging. Of gewoon een babbel. Voor de kinderen cola, lekkers, koek, snoep, gewoon een fiks voorgerecht elke maandag. We weigerden niets, nee, dat deed je niet, dit was Joke. Geven was de taal van de liefde. Koffie tot vijf uur, half zes. Met een fles cola en een zakje snoepjes weer naar huis. En had ze het een keer niet in huis, dan kwam ze het gegarandeerd de volgende dag brengen. Zo gebeurde het dat ze zo af en toe ook hier binnen schoof voor een kopje koffie. Gezellig. Even, niet in de weg zitten, stel je voor.
De bezoekjes werden uitgebreid naar de verjaardagen. Zoonlief was lief, betrokken, maar woonde ver. En zo 'adopteerden' we haar. Geen oma, geen tante, gewoon zo ze was, onze lieve Joke. Mijn eigen verjaardag was ze er nog. "Ga even Joke halen, ze hoort erbij". En ja hoor, ze kwam mee.
Tot het niet meer kon. Moedig droeg ze haar ziek zijn, o, zo moedig. Voor de vakantie ging ik nog langs. In de avond was het makkelijker praten, zonder luisterende kinderoortjes praat je weer anders.
Na de vakantie trof ik haar op bed. Wat schrok ik ervan. Maar hoe fijn was het om van hart tot hart te kunnen praten. "Ik heb veel aan je gedacht". In vrede kon ze liggen, na een moeilijke strijd, ze wachtte een beter Leven. En, zei ze zachtjes, zullen we maar zeggen tot ziens?
Dagen loop ik rond. Ik zit aan haar bed. Ik praat met haar geliefden. Mijn hoofd bij haar. En ik voel, wat is liefde bijzonder. Het kan je zomaar overkomen. Bij een vrouw uit je buurt. Afscheid nemen doet pijn. Je hart kreunt. Maar kon ik het overdoen, dan deed ik het weer. Ik hang wat rond. Maar lieve Joke, wat was je geliefd bij ons. Wat zul je het nu goed hebben. We zullen je enorm missen.
Zullen we maar zeggen...tot ziens?
Reacties