Son's blog

Bloemen.. ze fleuren je dag. Als het mee zit en je viert het leven. Als het niet mee zit en je treurt. Je kijkt er naar en geniet, ze sieren je home, ze verwonderen je. Je aandacht waard. Mensen.... ze fleuren je dag. Als het mee zit en je viert het leven, als het niet mee zit en je dankt. Voor wie ze zijn, mooi gemaakt. Zo geniet je, ze horen bij je en verwonderen je. Ze zijn al je aandacht waard. Bloem of mens, schat ze op waarde! Het maakt je rijk.

Dit jaar een shop voor de deur, een hele gezellige boel. Verkoop een berg leuke spulletjes voor kans-arme kindjes en dat lukt nog leuk ook. Ik geniet zo van het gerommel en feestelijke aanzicht voor mijn deur dat ik de versiering binnen wel een keer goed vind. Een enkele bal, een gezellige hartjes-slinger aan m'n befaamde takken boven tafel, eenvoud blijft t goed doen. En aangezien vier van de vijf kinderen zelf ook nog zoveel werkjes mee brengen van kerstfeest school, kerk en club hebben we zat gezelligheid. Waar het binnen namelijk niet gezellig is, voegen lichtjes dat ook niet toe. Aan al die mensen denk ik dit jaar. En ik leef mee en bid ze Vrede toe. En steek m'n handen voor ze uit. Zonder stress. En kerst-tenu? Ook dat zal ons de stress niet geven. We openen de kast-deurtjes en kijken net zo lang tot we weer een leuke outfit passen. Ware schoonheid kwam toch van binnenuit? En kleding-vasten tenslotte stik evangelisch. Als je haar maar goed zit, ai, waren we ook te laat

De dromen van een kind. Het speelt winkeltje. Ieder die wat heeft, mag mee doen. Lege pakken hagelslag, potjes, prulletjes, proefmonstertjes, alles wordt gesorteerd en verzameld. Alle variaties kassa-bonnetjes worden naarstig beschreven. De knopen tellen als geld. Ze maken de winkel compleet. Het kind speelt en voelt zich de koning te rijk. Wat een spel. Het kind wordt groot. Het spel verandert. Het leven wordt wat serieus. Hard aan de slag. En af en toe wordt met kleine zus de winkel nog ingericht.Grootzus is de leider, kleine zus adoreert. Volgt wat ze volgen kan. Wijs. Aan goede doelen denkt ze niet, zij is het middelpunt, zo mag het zijn. En op een dag is ze groot. Ze droomt van kinderen helpen. Helpen waar ze kan. Dichtbij, ver weg. Knopen in een blik, maar centen in een potje. Voor haar eigen  kroost en voor haar sponsor-kindjes. Wat is ze blij.  Weer maakt ze een winkeltje. Van alles wat. Mensen dragen bij, mensen kopen, 'het kind' geniet. Verlangend dat ze nog veel

Het valt zo maar uit een witte envelop. De post bracht m, tussen allerlei nietszeggende stukken. Pas in de avond ontdekte ik het.  Verrast opende ik. Met hanenpoten.....take care and God bless you, my dear sponsor. En ploef, een klein, blinkend roze hartje viel in mijn schoot. De foto liet een snoezig meiske zien, die heerlijk was gegroeid. Ik was geraakt, zomaar uit t niets. Voelde een lijntje, wat liep naar onze Chris Angel uit de Filipijnen. Een lijntje van liefde. En prijs God voor dit lieve kind. Samen met nog een meisje, Chamela zit ook zij in m'n hart. Met de wens passend in deze maand, vrede op aarde, de Vrede bij hen.

Maandag..de dag van poetsen. Vandaag ook voor mij. Ik begin de week goed. Mijn uitstel-gedrag moet aan de kaak gesteld. Wat een stapel wordt op mijn dressoir is me een doorn in het oog. En dat is niet van de laatste tijd. Bah, wat kan ik uitstellen. Vorige week las ik in een boekje de remedie voor uitstellen, tja, klonk prachtig, Benedictijns. Regel 1, gewoon beginnen. Klonk beroerd eenvoudig, maar misschien moet ik de beredeneer-kant eens uitschakelen in dezen en inderdaad gewoon beginnen. Zo zat ik dus aan de lap, notulen schrijven van een vergadering van een maand geleden. Half 11 klaar, een streep door m'n lijstje, heerlijk. Hoe ik er op kwam, weet ik niet. De witte was draaide al, het weer was super, zelfs de deur kon open en dat in november. ik was van plan om even een zieke te bezoeken. Ineens zag ik een spinrag in een hoekje en was de bank van z'n plek. En toen... wat ik daar trof? Daar kunnen vieze mensen van dromen;-). Stof, dik grijs, kleffe snoepjes, kastanjes, ba

Het is hier supper gaaf.. Dit smsje krijg ik van onze grote zoon. En jongens van 14 die smsen, daar worden moeders blij van. Had me een jaar terug gevraagd naar snuffelstage en ik had meewarig geknikt en gedacht, tja, van die dingen die moeten. En nu is zoonlief dus op zo een snuffelende stage. De voordelen van een grote familie zijn vele, zo ook hier. Broer in de kippen, broer in de binnenvaart, mam, ik bel oom om te vragen of ik mee mag voor stage. Zo gezegd zo gedaan en het mag, tuurlijk mag t, leuk, zo een schaep van je jongste zus. Twijfel of er genoeg uren gevaren worden, dus andere oom wordt gevraagd ook nog een dag z'n kippenbedrijf te showen. Het eitje valt niet ver van de boom. Een verrijkende dag is het resultaat, met een stralende jongen, die weer binnen stapt. 'Loon' op zak, allemaal tot zijn grote genoegen. De volgende dag wordt meneertje dus opgehaald om naar de boot. Nog even nijp je m en zeg je: "kijk je uit, niet in het water vallen, ook nog een kee

Vakantie, een week geven we zelf het ritme aan in plaats van dat de school dat doet. Zoals gewoonlijk naar uitgezien. Voor de vakantie nog een goed georganiseerde kijkavond bezocht, waar elk kind zijn prestaties cq uitgestalde waar liet zien. Zelfgemaakte vulkanen, edjes eipadjes en laatst genoemd maar zeker niet het minst ons prachtige Zeeland door kleuters breed bewerkt. Schitterend. Onhandig in de kast of niet, ik zou elk werkje bewaren. Voor ieder wat om te eten, wat ons weer een maaltijd koken scheelt, mjam. Broodjes ook héél gezond;-). Met enthousiaste kinderen voor juf en werk gaat het leuk. Al kost het opstaan de volgende dag wat meer moeite, nog even volhouden tot het weekend. Dat de kapstokken vol hangen met zomerjas en wintervacht, dat is onhandig. Het bezorgt me de kriebels. Waar de één hier net z'n zomerjas aan doet, want mam, ik heb een vest aan! (Van wie zouden ze dat toch hebben)? zoekt de ander z'n winter-tenue op en zou het liefst al handschoenen aan willen,

Wat een respect, al die zuchtende, steunende, zwetende, hijgende mensen en mensjes, die de marathon lopen. Echt, ik doe het ze niet na. Met een 'vind ik leuk' en een petje af dikke complimenten. Ik doe niet mee, ik loop mijn eigen marathon. Mijn sportschool is mijn fiets en de kilometers die ik maak niet te tellen, binnen- en buitenshuis. Met plezier. Een voorbeeld marathonnetje begint op zondagmorgen, bij het ontbijt van zeg half 9. Want ja, we willen uitslapen, maar we willen ook een beetje op tijd richting de kerk. Die keus is niet vaak vanzelfsprekend, soms wint het bed, dan redden we het net (niet). Wie koffie-dienst heeft haastte zich met gezwinde spoed een uurtje vroeger weg. Wie peuters heeft, fietst een kwartier eerder vrolijk de straat uit en tja, dan. Die broek, dat kan niet, beetje netter mag een keer, een gat. Ja maar, ik mag komen zo ik ben!! I know, maar ff niet met die broek. Ben jij aangekleed? Huh, waarom loop jij nog in je pyjama? Snel omkleden. Poets je

Ik was op weekend. Niet nu, nee, vorige week. Gemeente-weekend. En aangezien ik daar live een blog in mekaar draaide binnen een kwartier kwam het er deze week niet meer van. Op z'n Zeeuws, ieselijk leuk;-). Met vijf kinderen alleen op weekend is vermoeiend. En als het dan nog zo leuk is en je praat met heel veel mensen bij, ik bedoel, als je mond dan ook niet stil staat, tja, dan ben je af. Dus zondagmiddag, avond was het heel stilletjes in huize Kingma en om 9 uur was er geen mens meer op. Nagenietend en voldaan begon de week, die druilerig was en bleef. Als fietser beleef je dat wat intenser en moet je moeite doen het lied: weer of geen weer te repeteren. Vandaar dus dat de zon weer van harte welkom was. Heerlijk vandaag. In de tuin, snel een wasje erbij, koffie en wat leesvoer. Nog even de blote beentjes. Werk-kom-nie-achteran, is de leus. Eén grote zoon naar de tafeltennis, grote dochter met de nieuwe rib-stick, waveboard of hoe heet zo een ding onderweg, middelste zoon met p

Het was me een druk weekje vorige week. Schooldagen zitten al vol met het gewone leven, eitjes rollen de week door, koffiehuis gaat niet dicht, noem maar wat:-). In plaats van dan de zaterdag rustigjes langer onder de dekens te blijven liggen en met z'n allen laat aan het ontbijt, was de start om half 8 met een volle bolderkar rommel richting de markt. Ik propte samen met Renske zoveel mogelijk zinnige rommel in de kar, vader en zoon Rein gingen enthousiast aan de verkoop. Vervolgens lonkte mijn bed weer, maar nee, moeders was markt-koopvrouw. Eieren aan de man brengen, potten brownie verkopen en ondertussen met mensen, mensen, mensen praten. U begrijpt, hobby. Mensen zijn leuk, mensen zijn de moeite waard, ieder zijn of haar verhaal, ieder wil graag, of je nou een ei koopt of niet, serieus genomen worden. Dus dan praat je als brugman. Ook dat ligt me;-). Na een succesvolle dag dik in de contacten ruimde ik m'n boeltje op. Een man ruimde boeken op, ook die nog even een hand toe

Vandaag de week afgesloten met een heerlijke lunch bij van der Valk. Ja, ja, mevrouw ging uit. Of ik deze week niet genoeg gebakjes en lekkers had genoten? Teveel om op te noemen. Allerlei leuke moeders haalden hun verjaardag nog in, koffieochtendjes. Kingma's Koffiehuis ging gewoon open op donderdag, tuurlijk, gezellig. Twee jonge meisjes hielden vandaag hun verjaardag, weer feest. Om vervolgens naar Middelburg te fietsen, lees rollen, om bij van der Valk een club gezellige vrouwen te ontmoeten. Want dat zijn het, allemaal vrijwilligers van het mooie blad Zij en Zeeuws. Fanatiek geïnspireerd door de kartrekkers. Een blad wat aanspreekt, er mooi uitziet en zorgt voor hier en daar goeie diepgang. Voor iedereen wel iets. En dat we Zeeuws zijn, dat willen we weten, we zien 'r hroos op. Of? Ergens toch nog een halsstarrig zuunig trekje? Het blad kost minimaal, en we lezen het eerst zelf, dan gaat het naar de bure, die m vervolgens aan tante Mina geeft, die m doorgeeft an d'r

Ze was oud. 86 jaar. Een brief op de mat vertelde haar overlijden en ik was stil en huilde...de gaande en de komende mensen, zelf geschilderd, tooide nu haar rouwkaart. Jaren geleden was ze onze buurvrouw en wat was ons contact bijzonder. Ze groette elk hoi van onze opgroeiende peuters, ze bleef antwoord geven, ze zette koffie, terwijl we samen babbelden in de tuin, op het mooie, eenvoudige bankje. Vertelde over de bloemetjes, de leeskring, de kinderen, luisterde naar mijn verhaal en deelde. Ik als pas getrouwde, weg uit het veilige nest, koesterde me aan haar warmte. En die zonnestralen gingen over en weer. Briefjes als ze thuis kwam van een dagje weg, een bloem aan de deur, een tekening. Ons huisje werd klein en we verhuisden naar de andere kant van het dorp. Ik weet nog dat ik dacht, ah, nee, geen bure Mientje. Gekscherend zeiden we, verhuis je mee, gezellig. Dus zochten we haar op en bleven onze bakjes leut doen. Tot ze ook verhuisde, wat dichter naar zorg, ook al had ze schatten

Vakantie...wat is het een heerlijke tijd. We beginnen als gezin met ons ontbijt om een uur of kwart voor 10, beseffend dat dit weer de laatste maandag vrij is voorlopig. En het begint een beetje op een serieuze maandag te lijken, de was aan. De jongste kinderen moeten maar eens een begin maken met tenten en spullen op te ruimen. Niet van de camping, nee, gewoon, achter de kast in huis. Die tent van honderd knijpers en een kruk en 3 sjaaltjes enzo.. Tijdens de koffiepauze, nou ja, pauze, vandaag doorlopende voorstelling, testen we een kistje vol vilstiften uit, bij twijfel hup, weg. Potloden, hoe komt een mens aan zoveel potloden, terwijl ik er nooit koop, ook in een doosje. De gemeente-man rijdt in z'n wagen voorbij en ik schiet m aan. Wilt u misschien zo vriendelijk zijn even wat bij mij op te halen? Tuurlijk, vriendelijk wil'ie zijn, mijn opruimzin stijgt. planken, twee oude bed-schotten, mee in de kar. U moet eigenlijk bellen voor een afspraak, zegt de man nog vriendelijk, e

Onze lieve kleine meisje is nogal standvastig. In kledingkeuze wil ze het liefst altijd hetzelfde rokje, hetzelfde shirtje, wie kent t niet, haar fleurige Minnie Mouse shirt. Met wat tact en gewiekst zijn komt moeder een eind. Het is maar hoeveel moeite je er voor wilt doen en hoe hoog je acceptatiebeleid is in dezen. Soms hang ik alvast wat gereed in haar kamer en ze went wat aan het idee, om op een dag toch eens die jurk of dat andere shirt aan te trekken. En soms, tja, dan moet mama's zin. Vandaag wilde Imke staartjes. Al vaker vroeg ze of ik dat wilde proberen, maar ook hier geldt, aan het haar van Imke geen sores. Dus verfrissend idee, ik gelijk aan de slag. Imke ondergaat het gewillig en broer Siebren volgt het proces aanmoedigend. Twee mooie krulstaartjes sieren haar blonde hoofd. Ze voelt eens en zegt, ik kijk in de spiegel. Stoofje voor de spiegel, Sieb ernaast, en bij de eerste blik schatert ze het uit. Samen lachen ze hartelijk om het koddige gezicht wat het geeft. En

Snuf moet naar de pedicure. Snuffie, ons sterke konijn, gekoesterd en geliefd door vooral Rein, onze dierenvriend. Ingeburgerd in ons leven. Schoon hok, mwa, kan wel 's even duren, maar hij komt niks tekort. Tot opa op een dag signaleert dat het arme beest toch wel erg lange nagels heeft. En dat het volgende bezoekje en het daarop volgende bezoekje het nog zo is. Dat zijn zo van die dingen, ja, die moet je dan gewoon even doen, net als alle andere dingetjes die je gewoon even moet doen. Het kon geen uitstel meer leiden, weer waren opa en oma op visite, en bij de bewogen vraag of we het konijn z'n nagels al hadden geknipt, konden we nog geen ja zeggen. In plaats van beschaamd over te komen reageer je dan laconiek. Een afspraak met de dierenarts, hup, volgende morgen. Opa mee, daar vaste klant. Poezenmandje deed dienst, keurig. Zo gedaan, nog voor niks ook, want ja, opa was goede klant. Terug met onze snuf plukte Allard, omgeven door drie nieuwsgierige, intens meelevende kindertj

Vakantie , prachtige tijd van bezinning. Een jaar vol verrassingen gestart, 2015. Met als hoogtepunt Kingma's koffiehuis. Daar een blog aan toevoegen is een leuke wens. Dus hier ga ik, spannend, nieuw, Son's blog.