Bure Mientje

Ze was oud. 86 jaar. Een brief op de mat vertelde haar overlijden en ik was stil en huilde...de gaande en de komende mensen, zelf geschilderd, tooide nu haar rouwkaart. Jaren geleden was ze onze buurvrouw en wat was ons contact bijzonder. Ze groette elk hoi van onze opgroeiende peuters, ze bleef antwoord geven, ze zette koffie, terwijl we samen babbelden in de tuin, op het mooie, eenvoudige bankje. Vertelde over de bloemetjes, de leeskring, de kinderen, luisterde naar mijn verhaal en deelde. Ik als pas getrouwde, weg uit het veilige nest, koesterde me aan haar warmte. En die zonnestralen gingen over en weer. Briefjes als ze thuis kwam van een dagje weg, een bloem aan de deur, een tekening.

Ons huisje werd klein en we verhuisden naar de andere kant van het dorp. Ik weet nog dat ik dacht, ah, nee, geen bure Mientje. Gekscherend zeiden we, verhuis je mee, gezellig. Dus zochten we haar op en bleven onze bakjes leut doen. Tot ze ook verhuisde, wat dichter naar zorg, ook al had ze schatten van kinderen, die ook heel goed zorgden. Als ik dan naar de winkel liep, was het een klop op het raam waar ze woonde, zo dichtbij, en weer werd ik binnengehaald, warm, net een kind.

Ze leerde me dat liefde geen veroordeling in zich had, ze leerde me ruim denken. Wat een bijzondere gift om door zo een vrouw dit mee te krijgen op je levensweg. Een rijke gift.

Nu is ze niet meer. Met groot respect begraven. En ik ging ook, door iedereen gegroet als de bure, die zo goed voor haar was. Treurende mensen, maar ook blije mensen, om wie ze was.