Een van-alles-dagje

Snuf moet naar de pedicure. Snuffie, ons sterke konijn, gekoesterd en geliefd door vooral Rein, onze dierenvriend. Ingeburgerd in ons leven. Schoon hok, mwa, kan wel 's even duren, maar hij komt niks tekort. Tot opa op een dag signaleert dat het arme beest toch wel erg lange nagels heeft. En dat het volgende bezoekje en het daarop volgende bezoekje het nog zo is. Dat zijn zo van die dingen, ja, die moet je dan gewoon even doen, net als alle andere dingetjes die je gewoon even moet doen. Het kon geen uitstel meer leiden, weer waren opa en oma op visite, en bij de bewogen vraag of we het konijn z'n nagels al hadden geknipt, konden we nog geen ja zeggen. In plaats van beschaamd over te komen reageer je dan laconiek. Een afspraak met de dierenarts, hup, volgende morgen. Opa mee, daar vaste klant. Poezenmandje deed dienst, keurig. Zo gedaan, nog voor niks ook, want ja, opa was goede klant. Terug met onze snuf plukte Allard, omgeven door drie nieuwsgierige, intens meelevende kindertjes, het beestje nog eens goed na, heftig in de rui. Daar zou een grijze bejaarde nog jaloers op zijn, zoveel haar. In een schoon hok dook Snuffie in z'n hoekje, rustend van zijn spannende avontuur.

Dat kinderen zo mee leven, leuk om te zien. Wij praten na, met koffie en knippend aan de vlinderstruiken, die in volle bloei staan. Van tussen het afval verzamel ik nog wat bloeiende kopjes, voor op tafel. Niks weg gooien, nog even van genieten. De koffie smaakt er beter om.

De dag loopt vol, tot we 's avonds de rommel nog op mogen rapen vanuit de zitkuil. Maar dat kan met deze drie kindertjes de pret niet drukken. Ze draven nog net zo enthousiast naar de kliko. Eén met een emmer, één met een karretje en zus dravend achteraan de broers. Lachend, springend, vol blijdschap. Als beloning toch nog een siroopje met een koekie. In bad en deze lieve lui slapen na een verhaaltje als osjes. En ik? Ik doe een bakje met mezelf en schrijf mijn eerste blog;-).