Zaai liefde
Maandag. Weekend. Met een gezin met vijf kinderen is er altijd veel drukte. Gezellige drukte, herrie, rommel en ongedurigheid. Dat laatste dan nog het meest bij mezelf, omdat ik op een vrije zaterdag niks wil, maar daarvoor veel moet doen. Ik wil gewoon op het gemak aan de koffie, langer ontbijten, met m'n krantje zitten, langer, langzamer. Soms lukt dat. Soms. En soms helemaal niet. Sta je om kwart voor 7 de eerste zoon uit te zwaaien en kwart over 7 de tweede zoon. Duik je in een poging tot uitslapen terug in bed en net als het heerlijke gevoel van nog even weg te zakken daar is, klinkt de volgende stem, mam, ik wil vroeg eten, want ik heb 10 uur afgesproken. Had ik dat geweten, ik had het je verboden! Nou ja, aan tafel. Ik doe een poging hard om te schakelen en slurp koffie. De rest van de dag laat zich raden. Zo het begon, zo bleef het. Een aaneenschakeling van mensen aan de deur en ik verkoop prullenbakken, best logisch😜. Doordat verkoopadrenaline het bij mij altijd goed doet geen problemen. Gelukkig is de zondag daar. Rustig, 'stil' zijn in de kerk en leuke mensen ontmoeten, de middag met wat vrienden en rust. Na het eten even een goeie wandeling. Trommels vullen, nee hoor, doe ik morgenochtend wel. Waar je de volgende morgen spijt van hebt..
Zo dus maandag. De wind en regen zijn verdwenen en we fietsen weer blij naar school. Een magnolia zegt ons zo ongeveer goede morgen, wat een pracht is dat toch altijd. En terug fiets ik langs een mooie forsythia, schitterend in bloei. Het lijkt wel of de mensen ook wat meer groeten, ik roep in ieder geval naar iedereen, ik ruik voorjaar. En mijn vrije ochtend is begonnen.
Ik kijk door de ramen, oeps, wat zijn die enorm vies. Zal ik nu? uhm..misschien. Of een keer als ik ineens zin heb, ha, ha, het beste excuus voor een tijd. Gelukkig, de bel, iemand voor een babbel. Kom ik weer goed mee weg.
De dag blijft blij, de zon ook. En ik? Ik hoor dat in ons land een ramp zich voltrekt. In wat een wereld leven we. Wat een angst heerst er. Je moet maar met je kleine volkje (gezin) samen leven om te weten hoe kwetsbaar het is. En ik kijk niet weg. Ik leef mee. Maar lees wel wat me treft. Zaai geen angst, zaai liefde. Dit is wat ik wil. In alle eenvoud. In genieten van klein, mooi, dichtbij. Op mijn eigen wijze, absoluut. Maar met grote bevlogenheid.
Zaai liefde. Geef er je eigen manier aan. Het is wat ons verbindt.
Morgen zet ik de tuintafel vol bloemen. Wie voor de vrede gaat, doet goed voor kwaad!
Zo dus maandag. De wind en regen zijn verdwenen en we fietsen weer blij naar school. Een magnolia zegt ons zo ongeveer goede morgen, wat een pracht is dat toch altijd. En terug fiets ik langs een mooie forsythia, schitterend in bloei. Het lijkt wel of de mensen ook wat meer groeten, ik roep in ieder geval naar iedereen, ik ruik voorjaar. En mijn vrije ochtend is begonnen.
Ik kijk door de ramen, oeps, wat zijn die enorm vies. Zal ik nu? uhm..misschien. Of een keer als ik ineens zin heb, ha, ha, het beste excuus voor een tijd. Gelukkig, de bel, iemand voor een babbel. Kom ik weer goed mee weg.
De dag blijft blij, de zon ook. En ik? Ik hoor dat in ons land een ramp zich voltrekt. In wat een wereld leven we. Wat een angst heerst er. Je moet maar met je kleine volkje (gezin) samen leven om te weten hoe kwetsbaar het is. En ik kijk niet weg. Ik leef mee. Maar lees wel wat me treft. Zaai geen angst, zaai liefde. Dit is wat ik wil. In alle eenvoud. In genieten van klein, mooi, dichtbij. Op mijn eigen wijze, absoluut. Maar met grote bevlogenheid.
Zaai liefde. Geef er je eigen manier aan. Het is wat ons verbindt.
Morgen zet ik de tuintafel vol bloemen. Wie voor de vrede gaat, doet goed voor kwaad!
Reacties