Son's blog

Ik doe nogal lang met tasjes. Het gaat jaar na jaar mee. Zolang dat mensen beginnen te zeggen, hip tasje, echt in. Zolang. Laat ik nou dol zijn op duurzaam, recyclen of gewoon nog eens gebruiken:-). Een gaatje in een sok...ff negeren. Gaat nog jaren mee. En wie ziet nou in schoenen dat je twee verschillende sokken aan hebt. De tijd dat je schoenen ergens uit moet doen, is voorbij. Althans, bij mij wel. Als je hier op je sokken loopt, wordt wit zwart-grijsachtig. Ik schaam me er niet voor. Al dat water vermorsen met dweilen. Nee hoor, milieubewust. En soms schaam ik me wel en geneer me voor rommel, maar ik doe er weinig aan. Vul liever een grote mok koffie voor een voorbijganger dan dat ik een te schoon vloertje heb. Kleding. Seizoens-terugkerend probleem. Ik doe de kast open en denk: uhm, wat zal ik aan doen? Ah, heerlijk, dat groene shirt met exact zelfde kleur benen. Voel ik me goed in. Tot ik op straat rij in een bepaalde bui en denk, wat zullen de mensen denken? Kijk nou,

Bij het starten van ons leen-autootje, ik breng 'm weer terug, ruist gelijk een lied de auto in. Nee, de kinderen weten het al, kom niet aan mama's muziek. Ik luister met hun ook van rap tot vrolijk opgewekt, maar soms zegt gelukkig één van de kinderen, nu mama's muziek. En dan deunen ze mee op Nederland zingt, psalmen van 1953 of wat ook. Het is geven en nemen. En de kinderen weten dit al. Zo ook nu. Er ruist langs de wolken een lieflijke naam, die hemel en aarde verenigt te saam. Je kan het reuze oubollig vinden, maar ik galm t mee, hier en daar wat verbaasde gezichten lachend negerend in het verkeer. Je maakt absoluut verschil als je zingend achter t stuur zit. Die naam. Zo kostbaar. Zo trouw. En juist dat houdt me zo bezig. Er gebeurt zoveel. Lieve meisjes worden vermist, stoere mannen sterven, de aarde schudt op zijn grondvesten en wereldproblematiek groeit ons boven het hoofd. Haat is geen schaars product en liefde en trouw kostbaar. En meningen, we hebben ze alle