Posts

oktober

Wennen, die herfst. Aangezien ik probeer alles op de fiets te doen in het dagelijkse leven, op een paar ritjes na, weet ik hoe nat het kan zijn, hoe koud het weer wordt en hoe de herfst me drijft mijn kledingkast weer uit te zoeken, niet mijn sterke kant. Ik weiger eerst een paar weken aan kou toe te geven, maar als ik dan op een vergadering een dekentje voor over mijn benen aangereikt krijg, denk ik toch, Son, je zal moeten, doe er wat aan. Naar de winkel? Welnee, uitstelgedrag van kleren kopen schuivend op duurzaamheid is een jaarlijks terugkerend thema. Dat handhaven we. Enorm uitziend naar de herfstvakantie, dan komen er vast kansen. Toen begin september de shop weer tot aan de grond toe vol dreigde te raken, ging het actiehoofd weer draaien. Verkopen voor het goede doel, altijd motiverend, elke dag wat. Leger moet het, leger. Voor de winter en de kerst zich weer aandient in de shop. Gezellig, absoluut, maar overdadig veel spullen is niet bij te houden. Nou, dat is toch best ee

Tot ziens

Hoe ze in ons leven is gekomen? Peinzen doe ik. Ik weet het niet eens. Ze was er. Wij voor haar, zij voor ons, zo gegroeid. Al heel wat jaren. Elke maandag ging het: mam, mogen we al gaan? Ja hoor, ga maar alvast. Eerst gingen we altijd samen. Later ging ik soms achteraan. Nog even opgehouden door m'n scholiertjes die heen en weer liepen of mensen aan de deur. Maar we sloegen geen maandag over. Vaste prik klonk de volgende vraag...hoeveel dozen? Doe maar drie. Of vier. Net wat ik wist. En nu ís het maandag. Maar de maandag is leeg. Je kan zomaar een mensenmens zijn. Het gaat vanzelf. Je houdt van mensen. Je deelt je leven met ze. Ze horen erbij. Ze passen in je hart. Dat klopt. En soms...is dat heel bijzonder. Bij Joke dus. Spontaan gegroeid. Even koffie doen, omdat ze alleen was. Kijken of het wel ging. Of gewoon een babbel. Voor de kinderen cola, lekkers, koek, snoep, gewoon een fiks voorgerecht elke maandag. We weigerden niets, nee, dat deed je niet, dit was Joke. Geven was

Een stukje hemel

Alle cliché's ten spijt, ik heb ze ook. En wen er maar aan, ik ben er blij mee. Voorjaar. De wandelingen die je kan maken langs fluitekruid en meidoorns. De kinderen, die enthousiaste veldboeketten plukken voor op tafel. De heerlijke geur die je ineens ruikt als je voorbij een tuintje loopt met je folders. Ik word er zo blij van. Natuurlijk huppelen de kinderen niet altijd mee, maar je hebt van die wandelingen er tussen, dat er geen wanklank valt, de bloemen mooier bloeien en elke vogel gesignaleerd wordt. En je dat zelf ook nog intens geniet. Ik zit bij mijn moedertje aan de koffie. Waar ze in de winter naar het dorp kijkt, groeit nu haar tuin weer vol en zit ze weer achter de bomen en struiken, met het 'op-vakantie-zijn-gevoel', zo papa dat kon zeggen. Zo mooi is de tuin. Allerlei vogeltjes rommelen in haar tuin. Een koolmeesje vindt t lekker om nog aan een oud vetbolletje te peuzelen, een puttertje komt even langs, net als een vink van onbekend origine, ik vind het s

kruimels

Kruimels. Ze liggen soms nog op tafel als ik na het ontbijt de grote tafel omvorm tot werkblad. Ze blijven plakken aan m'n papier of laptop, dat is niks. Met mijn handen veeg ik ze op, voor de vogels of voor de prullenbak. Kruimels, het thema van deze week in de 40-dagen-kalender. Ik vind het heerlijk om de kalender van Tear te lezen. Ondanks allerlei meningen van favoriete columnisten die vasten van deze kalenders. Ik begrijp ze nog ook. Druk met goed doen kan zelfs te druk zijn of gewoon niet lukken. Toch ben ik dol op deze kalender, die net weer even een andere blik werpt op onze wereld en onze beleving. Het valt me wel elk jaar op, dat ook deze weken gewoon vol zitten met gezins- en leefdrukte. Het stemt me tot nadenken. Kruimels. Als je een kruimeltje licht in het donker verspreid, zie je het al oplichten. En voor mensen, die in het ellendige donker van hun leven zitten, scheelt dat enorm. Het houdt me bezig. Ben sinds februari met een andere koers bezig in mijn leven. Het

Zaai liefde

Maandag. Weekend. Met een gezin met vijf kinderen is er altijd veel drukte. Gezellige drukte, herrie, rommel en ongedurigheid. Dat laatste dan nog het meest bij mezelf, omdat ik op een vrije zaterdag niks wil, maar daarvoor veel moet doen. Ik wil gewoon op het gemak aan de koffie, langer ontbijten,  met m'n krantje zitten, langer, langzamer. Soms lukt dat. Soms. En soms helemaal niet. Sta je om kwart voor 7 de eerste zoon uit te zwaaien en kwart over 7 de tweede zoon. Duik je in een poging tot uitslapen terug in bed en net als het heerlijke gevoel van nog even weg te zakken daar is, klinkt de volgende stem, mam, ik wil vroeg eten, want ik heb 10 uur afgesproken. Had ik dat geweten, ik had het je verboden! Nou ja, aan tafel. Ik doe een poging hard om te schakelen en slurp koffie. De rest van de dag laat zich raden. Zo het begon, zo bleef het. Een aaneenschakeling van mensen aan de deur en ik verkoop prullenbakken, best logisch😜. Doordat verkoopadrenaline het bij mij altijd goed doe

koffiehuis

Koffiehuis.... een gewoon huis waar de deur regelmatig open gaat voor koffievolk, praatjesmakers of drukteschoppers. Mijn hobby. Mijn energie davert omhoog als ik klaar sta voor mensen. Het gewone open-huis-leven is inmiddels uitgegroeid tot een vol-tijd bezig zijn als vrouw, als moeder. En ik geniet. Koffiehuis... mijn leven delen. Geven en leven. Waar warmte zo wordt gewaardeerd en gewoon zijn, gewoon zíjn zo tof is. Omzien naar elkaar en ontmoeten. Koffiehuis... veel praten. Over geven en leven. Wordt leven geven? Het houdt me bezig, dag tot in de nacht. En ik lees. Ik kijk. Ik luister. Tot alle schrijfsels bij elkaar komen. En het plan daar is.Wat heb ik al veel nagedacht, wat is de juiste tijd? Kan het nou wel, kan het nou niet, durf ik dit, kan ik dit? En Son stapt uit de boot. Op het water lopen, zo eng als wat. Maar toch...ik ga. En dan komen de adviezen. Van Jan Orthodox en Piet Evangelisch. Hou je dit vol? Zoek een baan! Denk aan je kinderen! Ik weet, ik weet, ik we

Toestand

Mam, vandaag zaten we in een toestand. Dochterlief komt uit school, elastiek bezweken onder de losse haren. Zweterig hoofdje. Het ging niet zo ze wilde die dag en ze kreeg het ook niet op orde als spel-leidertje. Want ja, die kan niet tegen zijn verlies en die is steeds aan de beurt, maar wil niet, en die stopt ermee en...de wat deed jij vraag lieten we even stil:-). Aangezien ik zelf pleinwacht loop, begrijp ik het helemaal. Ik vind het ook prachtig om te zien. Nou ja, niet altijd. Ik moet er een beetje mijn ik-los-vandaag-alles-op-en-praat-erover-bui voor hebben. Maar wat een communicatie-mogelijkheden op zo een plein. Eén keer sorry zeggen, ok, maar versta je dat niet, ja, sorry, ik heb 't gezegd en dan is het weer niet goed! Of een meisje die zegt, we zeggen ho-stop, maar hij luistert niet. En moet je iemand dan neer gooien? Uhm, ja, dat ging zo😕. En dan nog de talloze dingetjes, die niet express gebeurden. Kinderen, je kan er zo van genieten en je er ook over verbazen. Niks