Son's blog

Vrijdag. Tussendoor alle actie voel ik dat ik nog niet precies herfst-bestendig ben. Ik ben geen vallende-blaadjes-type, maar brrr. Allerlei symptomen kenmerken mij, volgens mij elke herfst. Een huid, die niet mee wil naar de herfst, een kledingkast, die me niet behoorlijk schijnt en een half-half gevoel van emoties en weemoed, de donkere dagen komen weer. Alle mooie kaarsen en lichtjes ten spijt, ik moet er even aan wennen. En waarschijnlijk ben ik 't weer vergeten voor ik weken verder ben, maar toch, je kan het maar zo voelen. Ondertussen probeer ik orde te scheppen in huis en zo ook in hoofd. Proberen zeg ik, het lukt maar half. Ik overpeins van alles, bij dag, niet bij nacht. Dan slaap ik. Wat wil ik, wat doe ik, wat kan ik toevoegen aan een zinvolle leefstijl. Ook weer interessant. Heerlijke tijdschriften wachten mij. Maar kom er nu even niet aan toe er voor te zitten. In deze dagen duik ik lekker bij mijn moedertje binnen. Ze verschoont net haar grote bed en loopt met

Wat een genieten. Ik zit in de zon. Zie de kleuren van de herfst in de tuin. Ons schuurtje heeft een rood bladerdakje. De besjes die in deze klimmer komen zijn een plezier voor een roodborstje en heel stil kijk ik. Wat een schoonheid. De rust is uniek voor een zondagmiddag. Krant en interessant leesvoer zijn me even gegund. Tekstjes die me aanspreken scheur ik eruit. Denkvoer. Meestal kom ik niet veel verder dan een paar artikelen, maar de kinderen zijn me goed gezind 😃 . Wat e en rust. De passiebloem groeit de zitkuil over. Wederom of nog steeds sieren zijn bloemen. Ik hou zo van die plant. Het is mijn dagelijkse herinnering. Het leven gaat niet vanzelf, maar ik bloei. Je passie mag er zijn. Laat maar bloeien. Ik 'leef' wat af. Ik geniet zo van kleine dingen, die me een groot gevoel van vrede geven. Ik word er zo blij van. Gewoon leven. Bol van compassie. En hier en daar rust. Wie in mijn passie wil delen, loop gerust mee. Ik kweek voor t eerst van mijn leven pa

In de herfst aangeland. Dat vieren we met de verjaardag van springzoon, die al weer 14 is geworden. En aangezien hij geen kinderen buiten wil sluiten, vraagt hij er ook best wat. 15😯. Soms krijg je onverwachts stukjes opvoeding terug. Daar word je blij van én heb je werk aan. De samenwerking in het gezin wordt dan ook geactiveerd. Wat kostelijk is dat. Kleine zus gaat redderen, zachte zoon veegt de hele zitkuil uit, grootzus laat eigen programma varen en feest mee. Ze wordt zelfs door de jongens meegevraagd in het spel, want ze denken natuurlijk, dat gaat ons voordeel opleveren. En springerd begeeft zich in 'zijn' club. Stoer en met veel herrie. Wat een volume hebben die gasten. Ontzettend. Maar wat zijn ze ook nog toegankelijk. Ik geniet enorm. Een paar boys willen al koffie. Gezellig. We feesten nog even door. Straks komen ze vast weer van de grote puber-trek naar de frietpan. Wat is moeder-zijn een vreugde. Ik geniet er zo van. Ondertussen overdenk ik mijn passie en waar