herfst-wennen

Vrijdag. Tussendoor alle actie voel ik dat ik nog niet precies herfst-bestendig ben. Ik ben geen vallende-blaadjes-type, maar brrr. Allerlei symptomen kenmerken mij, volgens mij elke herfst. Een huid, die niet mee wil naar de herfst, een kledingkast, die me niet behoorlijk schijnt en een half-half gevoel van emoties en weemoed, de donkere dagen komen weer. Alle mooie kaarsen en lichtjes ten spijt, ik moet er even aan wennen. En waarschijnlijk ben ik 't weer vergeten voor ik weken verder ben, maar toch, je kan het maar zo voelen. Ondertussen probeer ik orde te scheppen in huis en zo ook in hoofd. Proberen zeg ik, het lukt maar half. Ik overpeins van alles, bij dag, niet bij nacht. Dan slaap ik. Wat wil ik, wat doe ik, wat kan ik toevoegen aan een zinvolle leefstijl. Ook weer interessant. Heerlijke tijdschriften wachten mij. Maar kom er nu even niet aan toe er voor te zitten.
In deze dagen duik ik lekker bij mijn moedertje binnen. Ze verschoont net haar grote bed en loopt met onopgestoken haar rond, echt vrijdagmorgen herinner ik me. Ik help even op mijn best, het bed moet wel een beetje kreukvrij opgemaakt. Ondertussen 'loopt' de koffie. Ik heb voor allebei een grote mok gezet, zegt moes. Dan hebben we in één keer genoeg. Keurig natuurlijk. We praten over alles wat maar op onze weg is gekomen, van de kindjes tot de grote wereld. Beetje voor elf zegt ze, we hadden toch best nog koffie kunnen doen. Ik ben het volledig eens. Snel (vandaag is ze snel met haar 86) zet ze nog een bakje en ik speel een psalm. Bibberig zingt ze mee. En ga mij met Uw heillicht voort. Wat ben ik even heerlijk kind, niks deert me. Beetje herfsthoofd, maar inderdaad, het Licht blijft schijnen. Ik ga blij weg en wat ik voel zegt mam, "het was weer eens lekker de moeite". Niet eens langer als anders, maar het was puur genieten. Je ziet er twintig jaar jonger uit, mam, met je haar zo. Prachtig. Zo laten:-). Hartelijk zwaait ze me uit.
Herfst. Ik moet eraan wennen. Maar dit gouden moment heb ik toch mooi.
Vrijdagavond, opblijfavond. Puzzelen, knutselen, de kinderen bepalen de muziek. Ere zij God...vrede op aarde.. de piano doet 't dunnetjes over. En ondertussen verkopen we puzzels en verdelen we kookbeurten. Herfst. Ik kan dan niet op orde zijn, maar harmonie gaat verder. Hopen dat de herfst zijn acceptatie-intrede bij Son snel doet. Dan delen we stukjes vrede op aarde

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zaai liefde

Maandag. Weekend. Met een gezin met vijf kinderen is er altijd veel drukte. Gezellige drukte, herrie, rommel en ongedurigheid. Dat laatste dan nog het meest bij mezelf, omdat ik op een vrije zaterdag niks wil, maar daarvoor veel moet doen. Ik wil gewoon op het gemak aan de koffie, langer ontbijten,  met m'n krantje zitten, langer, langzamer. Soms lukt dat. Soms. En soms helemaal niet. Sta je om kwart voor 7 de eerste zoon uit te zwaaien en kwart over 7 de tweede zoon. Duik je in een poging tot uitslapen terug in bed en net als het heerlijke gevoel van nog even weg te zakken daar is, klinkt de volgende stem, mam, ik wil vroeg eten, want ik heb 10 uur afgesproken. Had ik dat geweten, ik had het je verboden! Nou ja, aan tafel. Ik doe een poging hard om te schakelen en slurp koffie. De rest van de dag laat zich raden. Zo het begon, zo bleef het. Een aaneenschakeling van mensen aan de deur en ik verkoop prullenbakken, best logisch😜. Doordat verkoopadrenaline het bij mij altijd goed doe
Meer lezen

Of 't toch zo gaat

Of 't toch zo gaat. Ik ben de 10de in de rij. Met die plek ook zeer getroffen. Als jongste, verwend, ach...speciaal plekje, aboluut bemind. Van de tien niet altijd hetzelfde pad lopend, maar lijkend op mn moeder, bin ik zeer hroos op. Of 't toch zo gaat. Het voorjaar komt eraan. En waar je niet altijd bewust bent van gemis, komt als vanzelf weer een herinnering aan de dag dat we met z'n allen thuis waren bij ons mams. Lijden zette om in het einde van zijn leven, onze zeer lie fhebbende vader. Wat had ik het vaak op mijn werk begeleid, maar wat was dit verscheurend anders. Nu weeral 7 jaar geleden. Hij zit in onze gedachten. Een enkele keer bezoeken we zijn graf, maar ach..netjes verzorgd, maar leeg.  Of 't toch zo gaat. Ik zie hem ineens voor me achter zijn orgel. Zijn stem bijna hoorbaar bij de zang. Wat koester ik dat. De piano herdenkt mee. De tranen mogen er zijn. En ook een blij hart zo een lieve vader te hebben gehad. Ter nagedachtenis aan hem een mooi lied
Meer lezen

Toestand

Mam, vandaag zaten we in een toestand. Dochterlief komt uit school, elastiek bezweken onder de losse haren. Zweterig hoofdje. Het ging niet zo ze wilde die dag en ze kreeg het ook niet op orde als spel-leidertje. Want ja, die kan niet tegen zijn verlies en die is steeds aan de beurt, maar wil niet, en die stopt ermee en...de wat deed jij vraag lieten we even stil:-). Aangezien ik zelf pleinwacht loop, begrijp ik het helemaal. Ik vind het ook prachtig om te zien. Nou ja, niet altijd. Ik moet er een beetje mijn ik-los-vandaag-alles-op-en-praat-erover-bui voor hebben. Maar wat een communicatie-mogelijkheden op zo een plein. Eén keer sorry zeggen, ok, maar versta je dat niet, ja, sorry, ik heb 't gezegd en dan is het weer niet goed! Of een meisje die zegt, we zeggen ho-stop, maar hij luistert niet. En moet je iemand dan neer gooien? Uhm, ja, dat ging zo😕. En dan nog de talloze dingetjes, die niet express gebeurden. Kinderen, je kan er zo van genieten en je er ook over verbazen. Niks
Meer lezen