Son's blog

December, feestmaand. Ik hou wel van feestjes. Maar wat me elk jaar meer opvalt, is de december-race-tegen-de-klok. Sjonge, november dacht ik nog dat het heel lang zou duren tot het Kerst was. Nu zijn we er nog twee weken vandaan. Ik krijg er wat van. Contact-avonden moeten nog, vergaderingen moeten nog, attenties moeten nog, wat-gaan-we-eten-en-hoe-zullen-we-ons-kleden moet nog, feestmaand 😐.  Elk jaar komen dezelfde gedachten op. Hoe blijf ik mezelf en rol ik ongestoord door de feestdagen. Want weet je, ik heb er helemaal niet veel zin in. Mijn levensleed valt met de feestdagen juist meer op, ik vind de gebrokenheid overal meer opvallen in de donkere dagen. Het oneindige aanbod eten geeft me grote irritatie en ik zoek hard naar duurzaam, niet verspillen. (Dat doe ik dan in de vorm van gekregen pepernoten, die overal te krijg zijn, zodat ze ook je neus uitkomen). Mensen zuchten om hun ellende, wat deze donkere dagen gewoon ook door gaat en juist pijnlijk is. Als er een vriendi

Zondag. Met de regen op de ramen leek het me geen goed plan op te staan. Maar ja, dat is ook geen optie voor mij, blijven liggen. Te leuk onder de mensen te zijn, vind ik. En te horen wat weer voor jou kan zijn in het Licht van Zijn aanwezigheid. Want dat zijn we als het goed is, als we naar Zijn huis gaan. Ik voel me er als een vis in het water. In de middag lekker niks, breien, krantjes lezen, genieten van lang, lang koffie. Er staat nog een tas die weg moet naar een gezin, die ik denk dat het heel goed kan gebruiken. Enigszins onzeker zoek ik naar het adres en vind het. Kloppen, niet bellen graag. Ik klop, maar op Sinterklaas wordt niet gerekend, er wordt niet gereageerd. Ik zie dat er mensen zijn, dus ik klop op het raam. Na een tijdje geschuifel doet er een verbaasd hoofd de deur open. En nog een kleintje, en nog een ventje en nog een vrouw, vriendelijk kijkend. Wat is dit? Dit hebben we totaal niet verwacht? Ik kom wat los en zeg, heerlijk, een tas vol verrassingen. Deze is

Deze week ben ik weer op dreef. Ik oriënteer me de laatste tijd op een leven met meer inhoud en structuur. Heeft mijn leven geen inhoud genoeg? Misschien, maar aan structuur kom ik sowieso te kort. Mijn adrenaline-karakter zorgt voor groot enthousiasme in het leven en liefde borrelt voor veel mensen, die voorbij komen. Maar om vol te houden heb je ook rust en structuur nodig, twee ingrediënten die ik niet genoeg toe voeg. Ik lees er over, ik denk er over na, leuk. Maar nu nog doen. Naast ons gezin een uitdaging. Op social media treft mij, liever gezegd stoort mij de hoge mate van ongezouten en kortzichtige kritiek over goede doelen. Iemand kondigt een collecte aan voor epilepsie en een ander zegt dat ze eindelijk maar eens op moeten houden met stressen, want dan is de epilepsie ook verdwenen. Nou ja zeg. En dat geld kunnen ze beter eens gebruiken om...noem maar op wat voor onzin. Een ander kondigt onschuldig een organisatie aan om voedselpakketten te verzamelen. Als iedereen een pro

Vrijdag. Tussendoor alle actie voel ik dat ik nog niet precies herfst-bestendig ben. Ik ben geen vallende-blaadjes-type, maar brrr. Allerlei symptomen kenmerken mij, volgens mij elke herfst. Een huid, die niet mee wil naar de herfst, een kledingkast, die me niet behoorlijk schijnt en een half-half gevoel van emoties en weemoed, de donkere dagen komen weer. Alle mooie kaarsen en lichtjes ten spijt, ik moet er even aan wennen. En waarschijnlijk ben ik 't weer vergeten voor ik weken verder ben, maar toch, je kan het maar zo voelen. Ondertussen probeer ik orde te scheppen in huis en zo ook in hoofd. Proberen zeg ik, het lukt maar half. Ik overpeins van alles, bij dag, niet bij nacht. Dan slaap ik. Wat wil ik, wat doe ik, wat kan ik toevoegen aan een zinvolle leefstijl. Ook weer interessant. Heerlijke tijdschriften wachten mij. Maar kom er nu even niet aan toe er voor te zitten. In deze dagen duik ik lekker bij mijn moedertje binnen. Ze verschoont net haar grote bed en loopt met

Wat een genieten. Ik zit in de zon. Zie de kleuren van de herfst in de tuin. Ons schuurtje heeft een rood bladerdakje. De besjes die in deze klimmer komen zijn een plezier voor een roodborstje en heel stil kijk ik. Wat een schoonheid. De rust is uniek voor een zondagmiddag. Krant en interessant leesvoer zijn me even gegund. Tekstjes die me aanspreken scheur ik eruit. Denkvoer. Meestal kom ik niet veel verder dan een paar artikelen, maar de kinderen zijn me goed gezind 😃 . Wat e en rust. De passiebloem groeit de zitkuil over. Wederom of nog steeds sieren zijn bloemen. Ik hou zo van die plant. Het is mijn dagelijkse herinnering. Het leven gaat niet vanzelf, maar ik bloei. Je passie mag er zijn. Laat maar bloeien. Ik 'leef' wat af. Ik geniet zo van kleine dingen, die me een groot gevoel van vrede geven. Ik word er zo blij van. Gewoon leven. Bol van compassie. En hier en daar rust. Wie in mijn passie wil delen, loop gerust mee. Ik kweek voor t eerst van mijn leven pa

In de herfst aangeland. Dat vieren we met de verjaardag van springzoon, die al weer 14 is geworden. En aangezien hij geen kinderen buiten wil sluiten, vraagt hij er ook best wat. 15😯. Soms krijg je onverwachts stukjes opvoeding terug. Daar word je blij van én heb je werk aan. De samenwerking in het gezin wordt dan ook geactiveerd. Wat kostelijk is dat. Kleine zus gaat redderen, zachte zoon veegt de hele zitkuil uit, grootzus laat eigen programma varen en feest mee. Ze wordt zelfs door de jongens meegevraagd in het spel, want ze denken natuurlijk, dat gaat ons voordeel opleveren. En springerd begeeft zich in 'zijn' club. Stoer en met veel herrie. Wat een volume hebben die gasten. Ontzettend. Maar wat zijn ze ook nog toegankelijk. Ik geniet enorm. Een paar boys willen al koffie. Gezellig. We feesten nog even door. Straks komen ze vast weer van de grote puber-trek naar de frietpan. Wat is moeder-zijn een vreugde. Ik geniet er zo van. Ondertussen overdenk ik mijn passie en waar

Aan het vrije leven komt weer bijna een eind. En oh, wat vind ik dat onaantrekkelijk. Aan het eind van het schooljaar ren ik om alles voor elkaar te krijgen. Om dan af te tellen naar zes weken vrijheid, eigen klok, eigen ritme. Dat houdt in 9 uur op, meestal 1uur af. Met een spannend boek durf ik nog wat verlenging aan te gaan. Je denkt, zes weken, eindeloos. Elk jaar denk ik, ik ga schrijven, ik ga lezen, ik ga dit, ik ga dat. Een jaartje thuis dit jaar met gezellige uitjes was een prima keus. In een camper met all-in service op eigen eiland was genieten, enorm. De zonovergoten periode droeg natuurlijk ook bij aan voel je vrij, tempo vakantie. Vrij zijn, niks structuur, niks efficiënt. Maar als ik nu de tafel zie denk ik, oeps, voor de vakantie lag de tafel vol, het voornemen was die tafel leeg te krijgen, maar ik zie er nog niet veel verandering in. Mijn niet gelezen stapel boeken is nog hoog, mijn o zo goeie tijdschriften nog ongelezen, op een paar na. Zucht. De jaaropening va

Mensen vechten elkaar soms de tent uit. Je zou zomaar akelig menselijk kunnen reageren op vakantie. Dicht op elkaar en ernstig aan vakantie toe, dan kan dat allemaal wat minder harmonieus zijn. Zo niet gisteren. Er is een tentdienst. In de sfeer van vakantie ernaar toe. Onderweg in de auto zie ik twee crocs-voetjes naast me. Zachte zoon is geheel ontspannen. De springerd heeft z'n sportbroekje ook niet verwisseld voor iets deugdelijker broek en prinses is getooid met loomelastiekjes rond hoofd en middel, uiterst spontaan weer opgesnord in de vakantie. Nou ja, frons, dit is vakantie. Ik ben rok-getrouw, dus daar scoor ik dan toch altijd nog punten mee. Springerd houdt niet zo van onverwachte dingen, dus die piept nog wat van, hoe zou het eruit zien, hoe zou het gaan, tja, ik weet t ook niet. We gaan het zien. Wat is dit leuk! Waar de ene avond het bier rijkelijk vloeit, is de volgende avond de tent omgetoverd voor vrij voelend protestants kerkvolk. En wat een inspirerend geheel.

Vakantie Drie keer zo lang als anders ontbijten Heel lang over je krantje doen Eindeloos tijdschriften stapeltjes sorteren en naar je heerlijke stapel boeken kijken Langdradig bezinnen op zware thema's en er achter komen, dit is vakantie. Met zo een tempo onthaast je zodanig, dat je het gevoel hebt het druk te hebben met verzinnen, wat ga ik eerst doen Gelukkig zijn de avonden ook heel lang. Vakantie

Goede voornemens Ze zijn bij mij vooral niet te vinden in januari. Ik probeer het hele jaar door te ordenen, wat dagelijks een grote mislukkingskans heeft. Ik probeer stapeltjes op tafel te laten verdwijnen, wat vervolgens niet lukt. Heb ik een nette keuken, dan is mijn kamer nog niet in orde. En is de trap leeg, wonderlijk uniek, dan ligt er boven op de vloer weer een hoopje, wat opgeruimd moet worden. Wie t kent, gniffelt. Zo ook mijn blog. Vaker willen schrijven, om vervolgens je boek prioriteit te geven. Of juist dan aan een stapeltje papieren te beginnen. Of een onzinnig karweitje, wat totaal geen prio heeft. Goede voornemens. Ze houden je bezig. En laten je weten, het leven is weerbarstig. En toch..ik ga proberen meer te.....ik neem me voor... nou ja, laat maar. Tot ik op orde ben.

Genieten. Een kwartiertje op een dag streef ik te wandelen. Ik vraag wie van de kinderen mee wil. Natuurlijk lukt t niet elke dag. Het is een streven. Maar elk kind doet wel eens mee. En soms doen we een grote ronde. Dan halen we wat kwartiertjes in. In het voorjaar zie je de natuur om je heen groeien. Wat is het mooi op deze Hemelvaartsdag. Bloesems sieren je wandeling. Als je wandelt, dringt tot het tot je door. Het is zo goed hier tijd voor te doen. En van te genieten. De gesprekjes die je hebt met elk kind zijn bovendien heel waardevol. Soms gewoon allerlei geraas. Soms speciale gevoelens, die je worden toevertrouwd. De één oog voor mensen, de ander voor details. Prachtig. Vanavond sierde het mooie gezang van vogels ons tochtje. En stonden  we vol respect bij een boom te luisteren, waar in het hoogste topje een lijster zijn lied floot. Zo zuiver, zo mooi. Tot eer van Zijn Schepper. Een pakje sigaretten stoort. Ik gooi het in de prullenbak. Soms...zegt zoon..dan zie ik iets

Het improviserende leven van moeder Kingma. Maandag de dag dat veel mensen het huis op orde willen krijgen en schoon. Nou, op orde is een uitdaging voor mij en schoon....uhm.....ook. De middelbare scholieren moeten allemaal later naar school. Twee een paar uur later en springerd zelfs drie uur. Dat belooft een koffiepauze met hem, samen, tof. Ik ben dan geneigd om wat te laat uit bed te gaan, want dochterlief is van de vroege en dan sta ik ook op, zo niet vandaag. Ontbijt met wat minder geluid is heerlijk op de maandag. Treuzeltje eet een boterham terwijl een ander er drie doet in die tijd. Ik kan niet veel zeggen, mezelf kennende van vroeger, jammer. De melk half op ontdekt ze een stuiterbal die broerlief pakt en die is van mij, zegt ze, waarbij de melk in een mandje naast de tafel beland, neeeee. Ik heb ook wat mildheid geleerd gelukkig in de jaren. Bij de oudste kinderen vond ik dat nog onoverkomelijk, al zijn het ongelukjes, maar nu kan ik, hetzij wat verbeten, zwijgen. Dat melk

Mijn kalendertje loopt. 40 dagen bewust nadenken richting de Pasen. De 40 dagen wat intenser beleven. Wat meer bewust. Intens? Meer bewust? Ik vind het heerlijk bewust om te gaan met schepping en natuur. Zomaar onverantwoord leven past me niet zo. Als er papiertjes in het park liggen, moet ik de neiging onderdrukken niet altijd gebukt door het park te gaan en met volle handen tot de volgende prullenbak te lopen. Al doe ik het vaak wel. Het maakt verschil. Kost ietsje tijd. Als ik mensen tegenkom, moet ik me bedwingen niet met iedereen een praatje te maken. (Zeker met grote pubers bij je). Even belangstelling voor de ander. Of ik vraag ze gewoon om de koffie. Deel met hen m'n leven. Het maakt verschil. Kost ietsje tijd. Als mijn kleren wat hetzelfde blijven in de kast en de sokken met een gaatje ook gewoon in schoenen verdwijnen. Mijn onvrede stijgt over niks nieuws. Dan denk ik, ook dat is duurzaam, ik voel me happy in mijn klof. Geen kinderarbeid voor mijn garderobe, geen ar

Of 't toch zo gaat. Ik ben de 10de in de rij. Met die plek ook zeer getroffen. Als jongste, verwend, ach...speciaal plekje, aboluut bemind. Van de tien niet altijd hetzelfde pad lopend, maar lijkend op mn moeder, bin ik zeer hroos op. Of 't toch zo gaat. Het voorjaar komt eraan. En waar je niet altijd bewust bent van gemis, komt als vanzelf weer een herinnering aan de dag dat we met z'n allen thuis waren bij ons mams. Lijden zette om in het einde van zijn leven, onze zeer lie fhebbende vader. Wat had ik het vaak op mijn werk begeleid, maar wat was dit verscheurend anders. Nu weeral 7 jaar geleden. Hij zit in onze gedachten. Een enkele keer bezoeken we zijn graf, maar ach..netjes verzorgd, maar leeg.  Of 't toch zo gaat. Ik zie hem ineens voor me achter zijn orgel. Zijn stem bijna hoorbaar bij de zang. Wat koester ik dat. De piano herdenkt mee. De tranen mogen er zijn. En ook een blij hart zo een lieve vader te hebben gehad. Ter nagedachtenis aan hem een mooi lied

Sjonge. Ik moet gewoon eens tijd gaan maken om te bloggen. Ik doe het zo graag, maar ik heb het te druk met nadenken over wat ik wel wil, niet wil, wel kan, niet kan en het wordt nog niet echt een strak plan. En met een veel-ideeën-veel-improviseren-hoofd is strak ook niet zo snel een plan. Ik doe gewoon. Nou ja, de Tear-kalender vind ik inspirerend en geef en leef mijn leefstijl. Een challenge voor een jaar geen kleren kopen zou goed passen in mijn anti-shop houding en tasjes voor wie het minder heeft, daar zet ik kastjes voor. Genoeg te verzinnen. Ik doe nog even koffie binnen. En blijf nog even bezinnen.

Januari voorbij. De goede voornemens, niet bedacht, niet gelukt of stiekem niet genoemd. Ik denk dan, sjonge, wat daver ik het jaar in. Ik zou januari rustig beginnen. Geen actie, gewoon de kinderen, school, klaar. Na een drukke maand december. Maar na een paar dagen borrelen er weeral ideeën op. Die kan wel een steuntje gebruiken, dat doel verdient mijn steun, nou ja, eens even wat proberen. Dit verkopen, dat verkopen, bemoedigen waar ik kan, net werk. Het dakje van de shop waaide bijna in flarden. Gelukkig heeft de storm algehele ravage omzeilt en met hulp van een actie "uit m'n dak" en leuke mee-leef-mensen komt er morgen een nieuw dakkie op de 'shop'. Dat is super. En zonder dat ik me vóórneem dat ik wel eens wat rustiger aan mag doen, probeer ik grenzen te bewaken en nee te zeggen waar ik teveel energie aan geef. Om de brij bovenin geordend te houden. Dat lukt dan soms ook, hé, ik groei. Het schrijven is leuk bezig. Ik ga voor mezelf dingen uitzoeken en ook

Moeders. Als je de warme, liefdevolle versie hebt een groot goed. En die heb ik. 'Moederdagjes' zijn zo basis hier. Ze komt met de taxi en kijkt al innig of het goed met me gaat. Ze behandelt elk kind als ware het haar eerste kleinkinderen en onze kinderen zijn toch echt de zoveelste. Oprechte interesse in lego-friends en kleurplaatjes. Intens relaxed en haast heeft mams niet meer op deze grijze leeftijd. Ik heb een taartje en broodjes voor tussen de middag. Genieten doen we. Zij neemt op haar beurt gewoon groente en verse worst mee, beste kwaliteit, omdat je dan misschien niet meer aan je eten hoeft te denken die avond. De sokken uit de wasmand ook weer ontpluisd en gesorteerd. De fluitketel glimmend schoon want och kind, wat is die smerig. Had ik het fornuis nog wel gedaan 😯 . Wat kan een moeder goud zijn. Ik weet 't. Bij sommige lezers is dit niet zo en bij anderen is er gemis. Ik mis weer andere dingen. Maar als ik haar uitzwaai klopt mijn kindhart harder. En t gl

Morgen weer allemaal aan de koffie met de duurzaamheid als deugd. Kerstkransjes. Pepernoten met choco. Lekkers van de sint. Je hebt een ruilkastje of je hebt t niet. En het moet op, hi hi. Overdaad schaadt 😕 maar met gezellige praat is het niet te laat dat je dit huis weer vrolijk verlaat ☺ . De Tear-kalendertjes zijn weer binnen. Maar een nieuw idee wat koffiehuis eigen is introduceer ik nu. Mensen staan snel klaar met een oordeel. Waar het ook over gaat, meningen te over. Ook ik herken het. Praat ook graag 😉 . Maar wat ik ook herken is stilte en schaamte rondom armoede en dus niet rond komen. Geloof me, die mensen zijn er ook. En die hebben niks aan ongenuanceerde meningen. Die hebben wat aan begrip. Aan luisteren. Aan welkom..je mag er zijn. Ooit las ik over deelkoffie. In een restaurant kon je een koffie voor iemand betalen die het zelf niet kon. Daar werd niet over gepraat. Een man of vrouw kwam binnen en zei: Graag een deelkoffie en kreeg dan een lekkere bak koffie. Von