Delen

Zondag. Met de regen op de ramen leek het me geen goed plan op te staan. Maar ja, dat is ook geen optie voor mij, blijven liggen. Te leuk onder de mensen te zijn, vind ik. En te horen wat weer voor jou kan zijn in het Licht van Zijn aanwezigheid. Want dat zijn we als het goed is, als we naar Zijn huis gaan. Ik voel me er als een vis in het water.

In de middag lekker niks, breien, krantjes lezen, genieten van lang, lang koffie. Er staat nog een tas die weg moet naar een gezin, die ik denk dat het heel goed kan gebruiken. Enigszins onzeker zoek ik naar het adres en vind het. Kloppen, niet bellen graag. Ik klop, maar op Sinterklaas wordt niet gerekend, er wordt niet gereageerd. Ik zie dat er mensen zijn, dus ik klop op het raam. Na een tijdje geschuifel doet er een verbaasd hoofd de deur open. En nog een kleintje, en nog een ventje en nog een vrouw, vriendelijk kijkend. Wat is dit? Dit hebben we totaal niet verwacht? Ik kom wat los en zeg, heerlijk, een tas vol verrassingen. Deze is jullie van harte gegund! Ze kijken verheerlijkt, maar weten niet meer wat ze zeggen moeten en de vrouw zegt, ik weet niet..uh..ik..ik ben sprakeloos. Hoe dit kan?
Ik zeg dat ik bij het deelkastje woon en meneer zegt, oh ja, daar komen we wel eens. U wist dit? Nou, zeg ik, ik zie wel eens wat, maar ik zeg niks hoor. Maar dit is om enorm van te genieten. De mevrouw zegt dat ze eens komt bedanken. Ik zeg: niet nodig, kom maar om de koffie. Voor u een zegen voor deze zondag. Bedankt, bedankt. Stralend als sterren doen ze de deur dicht. Ik zweef naar de auto. Wie de tas verzorgde, een lief mens, een hart van goud, ik was slechts een brenger. Maar wat stemt het me blij. Dit moet het gevoel zijn van Sinterklaas, maar dan meer hemels.

Hoe ik zo gekomen ben, zo vol geven en delen, werkelijk, het is genade. De Gever verzon het. Maar ik hoop het SAMEN met jullie alleen maar meer te gaan doen.