Op dreef
Deze week ben ik weer op dreef. Ik oriënteer me de laatste tijd op een leven met meer inhoud en structuur. Heeft mijn leven geen inhoud genoeg? Misschien, maar aan structuur kom ik sowieso te kort. Mijn adrenaline-karakter zorgt voor groot enthousiasme in het leven en liefde borrelt voor veel mensen, die voorbij komen. Maar om vol te houden heb je ook rust en structuur nodig, twee ingrediënten die ik niet genoeg toe voeg. Ik lees er over, ik denk er over na, leuk. Maar nu nog doen.
Naast ons gezin een uitdaging.
Op social media treft mij, liever gezegd stoort mij de hoge mate van ongezouten en kortzichtige kritiek over goede doelen. Iemand kondigt een collecte aan voor epilepsie en een ander zegt dat ze eindelijk maar eens op moeten houden met stressen, want dan is de epilepsie ook verdwenen. Nou ja zeg. En dat geld kunnen ze beter eens gebruiken om...noem maar op wat voor onzin. Een ander kondigt onschuldig een organisatie aan om voedselpakketten te verzamelen. Als iedereen een product bijdraagt, hebben mensen in Verwegistan ook te eten deze winter. Waarop mensen weer losbarsten met "laat ze hun eigen bevolking te eten geven en geld geven, wij hebben in dit land genoeg armoede". De rest van de onzin bespaar ik je. Ik weet, ik kan niet overal op reageren, dat doe ik ook niet. Soms reageer ik even steeks-gewijs raak. Maar spendeer er niet veel tijd aan. Maar ik vind het reuze storend.
Wat dan wel in me op komt. Gaan mensen ook zo ongezouten reageren als ik een project of actie aankondig? Vallen er dan ook klappen (verbaal) of blijft mijn netwerk zo heerlijk positief als ze nu doen. En wat dan? Ik ben weer maar in de pen geklommen. Mijn leefstijl past me. Geef en leef. Waar negatief gepraat wordt, zet er een positieve daad tegenover. Dit hou ik het langste vol. En het hoort bij mij.
Dus ben ik weer op dreef. De winter komt eraan. Ik brei een deken voor een vriendin, ik zet elke week koffie voor wie wil, het deelkastje wordt goed gebruikt. Waar nood is, proberen we samen wat te verzinnen. Krijg je ineens een kookploegje voor mensen, die het broodnodig hebben. Hoe leuk is dat. Babyspullen nodig, roept u maar. Leven, geven, delen, ik doe het zo graag. En dan komen we bij de winterhulp. Elk jaar financiert Kingma's koffiehuis, dat huis met al die hele gewone mensen, voor flink wat gezinnen ver weg een winter lang eten. Het begon met drie gezinnen, het werd er tien tot we vorig jaar met een dikke actie ook die grens weer passeerden. Alleen kan je soms zo weinig, maar samen kan je zoveel. Ik wil er graag weer samen tegen aan.
Net november. Op dreef voor hulp. Voor vluchteling, jood, gehandicapte, mede-wereldburger of gewoon je buurvrouw. Jij doet er toe. Wil je niet mee doen? Even dunne vrienden. Nood is nood en wij hebben brood.
Onze lieve gehandicapte medemensen maken engeltjes voor in de shop. Daar verdienen zij mee. Joden in de Oekraïne zijn al met een 10,- geholpen aan een voedselpakket. In Kosovo zorgt stichting Chaïm voor hout tegen de kou. Elke bijdrage is zinvol. Oost-Europa heeft de winterhulp-actie, voor 60,- help je een gezin de winter door. De teller staat op 1. En onze 'buren'? Als zij kampen met stille armoede staat ons kastje in de tuin om iedereen een voedzame dag te gunnen. Ruilen, delen, niet verspillen, zo loopt ook dat.
Ik ben weer op dreef. Drijf je mee? Het aanbod is groot, maar ieder mens verschillend. Dit hoort bij mij. Oh ja, de verwen-pakketten. Zou ik die nou toch bijna vergeten:-).
Naast ons gezin een uitdaging.
Op social media treft mij, liever gezegd stoort mij de hoge mate van ongezouten en kortzichtige kritiek over goede doelen. Iemand kondigt een collecte aan voor epilepsie en een ander zegt dat ze eindelijk maar eens op moeten houden met stressen, want dan is de epilepsie ook verdwenen. Nou ja zeg. En dat geld kunnen ze beter eens gebruiken om...noem maar op wat voor onzin. Een ander kondigt onschuldig een organisatie aan om voedselpakketten te verzamelen. Als iedereen een product bijdraagt, hebben mensen in Verwegistan ook te eten deze winter. Waarop mensen weer losbarsten met "laat ze hun eigen bevolking te eten geven en geld geven, wij hebben in dit land genoeg armoede". De rest van de onzin bespaar ik je. Ik weet, ik kan niet overal op reageren, dat doe ik ook niet. Soms reageer ik even steeks-gewijs raak. Maar spendeer er niet veel tijd aan. Maar ik vind het reuze storend.
Wat dan wel in me op komt. Gaan mensen ook zo ongezouten reageren als ik een project of actie aankondig? Vallen er dan ook klappen (verbaal) of blijft mijn netwerk zo heerlijk positief als ze nu doen. En wat dan? Ik ben weer maar in de pen geklommen. Mijn leefstijl past me. Geef en leef. Waar negatief gepraat wordt, zet er een positieve daad tegenover. Dit hou ik het langste vol. En het hoort bij mij.
Dus ben ik weer op dreef. De winter komt eraan. Ik brei een deken voor een vriendin, ik zet elke week koffie voor wie wil, het deelkastje wordt goed gebruikt. Waar nood is, proberen we samen wat te verzinnen. Krijg je ineens een kookploegje voor mensen, die het broodnodig hebben. Hoe leuk is dat. Babyspullen nodig, roept u maar. Leven, geven, delen, ik doe het zo graag. En dan komen we bij de winterhulp. Elk jaar financiert Kingma's koffiehuis, dat huis met al die hele gewone mensen, voor flink wat gezinnen ver weg een winter lang eten. Het begon met drie gezinnen, het werd er tien tot we vorig jaar met een dikke actie ook die grens weer passeerden. Alleen kan je soms zo weinig, maar samen kan je zoveel. Ik wil er graag weer samen tegen aan.
Net november. Op dreef voor hulp. Voor vluchteling, jood, gehandicapte, mede-wereldburger of gewoon je buurvrouw. Jij doet er toe. Wil je niet mee doen? Even dunne vrienden. Nood is nood en wij hebben brood.
Onze lieve gehandicapte medemensen maken engeltjes voor in de shop. Daar verdienen zij mee. Joden in de Oekraïne zijn al met een 10,- geholpen aan een voedselpakket. In Kosovo zorgt stichting Chaïm voor hout tegen de kou. Elke bijdrage is zinvol. Oost-Europa heeft de winterhulp-actie, voor 60,- help je een gezin de winter door. De teller staat op 1. En onze 'buren'? Als zij kampen met stille armoede staat ons kastje in de tuin om iedereen een voedzame dag te gunnen. Ruilen, delen, niet verspillen, zo loopt ook dat.
Ik ben weer op dreef. Drijf je mee? Het aanbod is groot, maar ieder mens verschillend. Dit hoort bij mij. Oh ja, de verwen-pakketten. Zou ik die nou toch bijna vergeten:-).
Reacties