in-efficiënt
Aan het vrije leven komt weer bijna een eind. En oh, wat vind ik dat onaantrekkelijk.
Aan het eind van het schooljaar ren ik om alles voor elkaar te krijgen. Om dan af te tellen naar zes weken vrijheid, eigen klok, eigen ritme. Dat houdt in 9 uur op, meestal 1uur af. Met een spannend boek durf ik nog wat verlenging aan te gaan. Je denkt, zes weken, eindeloos.
Elk jaar denk ik, ik ga schrijven, ik ga lezen, ik ga dit, ik ga dat.
Een jaartje thuis dit jaar met gezellige uitjes was een prima keus. In een camper met all-in service op eigen eiland was genieten, enorm. De zonovergoten periode droeg natuurlijk ook bij aan voel je vrij, tempo vakantie. Vrij zijn, niks structuur, niks efficiënt. Maar als ik nu de tafel zie denk ik, oeps, voor de vakantie lag de tafel vol, het voornemen was die tafel leeg te krijgen, maar ik zie er nog niet veel verandering in. Mijn niet gelezen stapel boeken is nog hoog, mijn o zo goeie tijdschriften nog ongelezen, op een paar na. Zucht.
De jaaropening van de grote kinderen is geweest. De boeken van puber 3 zijn binnen. En daar trof ik een moeder-vriendin. Al zin in maandag, zei ik. Nou, zei ze, uhm...nee...het voelt als weemoed. Zonder veel woorden raakte dat bij mij de kern. Weemoed. Het gaat allemaal zo hard. Ook vrije tijd gaat hard, de kinderen gaan hard, ik ren hard. En juist in de vakantie word je zo heerlijk inefficiënt, maar dat moet ook.
Ik vind dat we zes weken nodig hebben om weer eens helemaal te onthaasten, vrij te voelen, te doen waar we anders niet aan toe komen. En dat hoeft niet hoogdravend te zijn, als het maar samen genieten is. Lang aan de koffie in je pyjama is al fijn, drie keer zo lang over de krant doen, onverwachts in de stad een lunch pakken, bij elke klingel van de ijscobel gehoor geven, dat is vakantie. En elke avond scrabble in de tuin, zo niet effectief, maar zo heerlijk.
Vakantie is voor mij niet per definitie niks voor een ander doen. Er zijn genoeg zorgen en er is zat ellende om toch een handje uit te steken. Dat kon ook mooi in de vakantie. Een vluchtelinge helpen aan een mooi onderdak, de baby helpen verwelkomen waar het hard nodig is, een fair om nog wat voor het goede doel te spekken, het kon allemaal. Maar daarnaast ook lummelen, niks nuttig.
Nu klinkt de roep naar een agenda. en mam, ik moet trouwens wel een laptop, en mam, dat rooster is gewijzigd, ik kan er niet eens op, en mam, mijn gymschoenen zaten trouwens wel krap. De app durft weeral uitnodigingen te sturen voor september, aaaah, nee. Dit miste ik dus niet in de vakantie.
Vanavond eten we poffertjes, buiten. Want de tafel moet nog leeg. Eerst moet mijn hoofd leeg. In deze ongestructureerde blog. Zal nog eens een bakje koffie zetten. En wees gerust. Mijn voornemen tot meer schrijven blijft chronisch. Je moet toch wat. Maar ga mijn vakantie-gevoel nog niet opzij zetten. Want in-efficiënt zijn is bar nuttig. Ook voor je gezin!
ps. maandag begint mijn challenge hoe zet ik mijn tijd effectief in voor mijn passie😂
Aan het eind van het schooljaar ren ik om alles voor elkaar te krijgen. Om dan af te tellen naar zes weken vrijheid, eigen klok, eigen ritme. Dat houdt in 9 uur op, meestal 1uur af. Met een spannend boek durf ik nog wat verlenging aan te gaan. Je denkt, zes weken, eindeloos.
Elk jaar denk ik, ik ga schrijven, ik ga lezen, ik ga dit, ik ga dat.
Een jaartje thuis dit jaar met gezellige uitjes was een prima keus. In een camper met all-in service op eigen eiland was genieten, enorm. De zonovergoten periode droeg natuurlijk ook bij aan voel je vrij, tempo vakantie. Vrij zijn, niks structuur, niks efficiënt. Maar als ik nu de tafel zie denk ik, oeps, voor de vakantie lag de tafel vol, het voornemen was die tafel leeg te krijgen, maar ik zie er nog niet veel verandering in. Mijn niet gelezen stapel boeken is nog hoog, mijn o zo goeie tijdschriften nog ongelezen, op een paar na. Zucht.
De jaaropening van de grote kinderen is geweest. De boeken van puber 3 zijn binnen. En daar trof ik een moeder-vriendin. Al zin in maandag, zei ik. Nou, zei ze, uhm...nee...het voelt als weemoed. Zonder veel woorden raakte dat bij mij de kern. Weemoed. Het gaat allemaal zo hard. Ook vrije tijd gaat hard, de kinderen gaan hard, ik ren hard. En juist in de vakantie word je zo heerlijk inefficiënt, maar dat moet ook.
Ik vind dat we zes weken nodig hebben om weer eens helemaal te onthaasten, vrij te voelen, te doen waar we anders niet aan toe komen. En dat hoeft niet hoogdravend te zijn, als het maar samen genieten is. Lang aan de koffie in je pyjama is al fijn, drie keer zo lang over de krant doen, onverwachts in de stad een lunch pakken, bij elke klingel van de ijscobel gehoor geven, dat is vakantie. En elke avond scrabble in de tuin, zo niet effectief, maar zo heerlijk.
Vakantie is voor mij niet per definitie niks voor een ander doen. Er zijn genoeg zorgen en er is zat ellende om toch een handje uit te steken. Dat kon ook mooi in de vakantie. Een vluchtelinge helpen aan een mooi onderdak, de baby helpen verwelkomen waar het hard nodig is, een fair om nog wat voor het goede doel te spekken, het kon allemaal. Maar daarnaast ook lummelen, niks nuttig.
Nu klinkt de roep naar een agenda. en mam, ik moet trouwens wel een laptop, en mam, dat rooster is gewijzigd, ik kan er niet eens op, en mam, mijn gymschoenen zaten trouwens wel krap. De app durft weeral uitnodigingen te sturen voor september, aaaah, nee. Dit miste ik dus niet in de vakantie.
Vanavond eten we poffertjes, buiten. Want de tafel moet nog leeg. Eerst moet mijn hoofd leeg. In deze ongestructureerde blog. Zal nog eens een bakje koffie zetten. En wees gerust. Mijn voornemen tot meer schrijven blijft chronisch. Je moet toch wat. Maar ga mijn vakantie-gevoel nog niet opzij zetten. Want in-efficiënt zijn is bar nuttig. Ook voor je gezin!
ps. maandag begint mijn challenge hoe zet ik mijn tijd effectief in voor mijn passie😂
Reacties