Vakantie
Vakantie, een week geven we zelf het ritme aan in plaats van dat de school dat doet. Zoals gewoonlijk naar uitgezien. Voor de vakantie nog een goed georganiseerde kijkavond bezocht, waar elk kind zijn prestaties cq uitgestalde waar liet zien. Zelfgemaakte vulkanen, edjes eipadjes en laatst genoemd maar zeker niet het minst ons prachtige Zeeland door kleuters breed bewerkt. Schitterend. Onhandig in de kast of niet, ik zou elk werkje bewaren.
Voor ieder wat om te eten, wat ons weer een maaltijd koken scheelt, mjam. Broodjes ook héél gezond;-). Met enthousiaste kinderen voor juf en werk gaat het leuk.
Al kost het opstaan de volgende dag wat meer moeite, nog even volhouden tot het weekend. Dat de kapstokken vol hangen met zomerjas en wintervacht, dat is onhandig. Het bezorgt me de kriebels. Waar de één hier net z'n zomerjas aan doet, want mam, ik heb een vest aan! (Van wie zouden ze dat toch hebben)? zoekt de ander z'n winter-tenue op en zou het liefst al handschoenen aan willen, brr. Hetzelfde geldt voor het begin van de lange broeken. Nog een paar over van vorig jaar, de rest hoog water en versiert met knie-gat. Mam, welke moet ik aan? uuuum, zal ff kijken. Kijk, daar is de herfstvakantie nou zo geschikt voor. Kasten ordenen, opruimen, eindeloze prullaria weer s uitzoeken.
Een fikse peesontsteking kwelde mijn arm, bezorgde me slechte nachten en gaf me verplicht toezien dat manlief alles moest doen, tot het aan- en uitkleden als bejaarde die niet meer genoeg armkracht had, sjo, wat deed dat zeer. Overbelast? Geen idee. Zovee doe je toch nie, aldus zus;-). De dokter kent me, sterker, hij heeft me door. De pillen zijn om in te nemen hè, ook doen dus:-/. Ja dokter. Na een paar zure dagen, waar het actieve leven zich beperkte tot aanwezig zijn in het gezin en rustig koffie doen, ging het weer de goede kant op.
Een jammerlijke bijkomstigheid was dat vriend tandarts ook nog een afspraakje met me had. Afbellen beter van niet, ik ken mezelf. Er moest een kies netjes verwijderd worden, bah. Toch nog ergens profijt van de heftige pijnstilling. Bedankt, dok.
Fluitend, nou ja, met verdoving sissend, weer naar huis. Na tandartsbezoek ga ik gekenmerkt door intense vreugde. Een half jaar vrijheid is m'n deel. Hoop ik..
Dankbaar dat de arm weer mee ging doen, vorderde de week. Vrijdag, zussendag 2015. Waar we allemaal niet aan wilden als zussen, zonder onze lieve zus Nelleke. Maar waar we ook naar toe wilden groeien, nog blij dat we wel elkaar nog hebben. Onze moeder is daarin een voorbeeld, ze huilt om wie ze mist en straalt om wie ze nog heeft, heerlijk!! Een goed begin dus bij ons Mams, met koffie en gebak en een dikke bonbon! Ik had voor ieder een bloemetje mee genomen in de kleuren, waar we onze Nelleke in zouden vinden, een gebaar, denken aan, en gelijk lief'lijk voor elke zus. En ben en blijf tenslotte de jongste, dan mag je wel origineel zijn.
Wat was het een prachtige dag. Veel, heel veel praten, een bezoek aan het graf van onze zus en zwager, je haalt herinneringen op en deelt samen in verdriet. Je lacht om de dingen waar je maar één woord voor nodig hebt, je begrijpt acuut. Na een goed maal bij een Grieks restaurant slenteren we terug naar de auto, overtuigd, wat is het bijzonder zo zussen te zijn.
Met deze voor-weken vieren we dus vakantie. De zon viert mee en belicht de kleurenpracht nog eens extra. Logé hier, logé daar, kom maar op. Ik wil genieten van alles om me heen. M'n koffie-potje roept
Voor ieder wat om te eten, wat ons weer een maaltijd koken scheelt, mjam. Broodjes ook héél gezond;-). Met enthousiaste kinderen voor juf en werk gaat het leuk.
Al kost het opstaan de volgende dag wat meer moeite, nog even volhouden tot het weekend. Dat de kapstokken vol hangen met zomerjas en wintervacht, dat is onhandig. Het bezorgt me de kriebels. Waar de één hier net z'n zomerjas aan doet, want mam, ik heb een vest aan! (Van wie zouden ze dat toch hebben)? zoekt de ander z'n winter-tenue op en zou het liefst al handschoenen aan willen, brr. Hetzelfde geldt voor het begin van de lange broeken. Nog een paar over van vorig jaar, de rest hoog water en versiert met knie-gat. Mam, welke moet ik aan? uuuum, zal ff kijken. Kijk, daar is de herfstvakantie nou zo geschikt voor. Kasten ordenen, opruimen, eindeloze prullaria weer s uitzoeken.
Een fikse peesontsteking kwelde mijn arm, bezorgde me slechte nachten en gaf me verplicht toezien dat manlief alles moest doen, tot het aan- en uitkleden als bejaarde die niet meer genoeg armkracht had, sjo, wat deed dat zeer. Overbelast? Geen idee. Zovee doe je toch nie, aldus zus;-). De dokter kent me, sterker, hij heeft me door. De pillen zijn om in te nemen hè, ook doen dus:-/. Ja dokter. Na een paar zure dagen, waar het actieve leven zich beperkte tot aanwezig zijn in het gezin en rustig koffie doen, ging het weer de goede kant op.
Een jammerlijke bijkomstigheid was dat vriend tandarts ook nog een afspraakje met me had. Afbellen beter van niet, ik ken mezelf. Er moest een kies netjes verwijderd worden, bah. Toch nog ergens profijt van de heftige pijnstilling. Bedankt, dok.
Fluitend, nou ja, met verdoving sissend, weer naar huis. Na tandartsbezoek ga ik gekenmerkt door intense vreugde. Een half jaar vrijheid is m'n deel. Hoop ik..
Dankbaar dat de arm weer mee ging doen, vorderde de week. Vrijdag, zussendag 2015. Waar we allemaal niet aan wilden als zussen, zonder onze lieve zus Nelleke. Maar waar we ook naar toe wilden groeien, nog blij dat we wel elkaar nog hebben. Onze moeder is daarin een voorbeeld, ze huilt om wie ze mist en straalt om wie ze nog heeft, heerlijk!! Een goed begin dus bij ons Mams, met koffie en gebak en een dikke bonbon! Ik had voor ieder een bloemetje mee genomen in de kleuren, waar we onze Nelleke in zouden vinden, een gebaar, denken aan, en gelijk lief'lijk voor elke zus. En ben en blijf tenslotte de jongste, dan mag je wel origineel zijn.
Wat was het een prachtige dag. Veel, heel veel praten, een bezoek aan het graf van onze zus en zwager, je haalt herinneringen op en deelt samen in verdriet. Je lacht om de dingen waar je maar één woord voor nodig hebt, je begrijpt acuut. Na een goed maal bij een Grieks restaurant slenteren we terug naar de auto, overtuigd, wat is het bijzonder zo zussen te zijn.
Met deze voor-weken vieren we dus vakantie. De zon viert mee en belicht de kleurenpracht nog eens extra. Logé hier, logé daar, kom maar op. Ik wil genieten van alles om me heen. M'n koffie-potje roept
Reacties