Marathon
Wat een respect, al die zuchtende, steunende, zwetende, hijgende mensen en mensjes, die de marathon lopen. Echt, ik doe het ze niet na. Met een 'vind ik leuk' en een petje af dikke complimenten. Ik doe niet mee, ik loop mijn eigen marathon. Mijn sportschool is mijn fiets en de kilometers die ik maak niet te tellen, binnen- en buitenshuis. Met plezier.
Een voorbeeld marathonnetje begint op zondagmorgen, bij het ontbijt van zeg half 9. Want ja, we willen uitslapen, maar we willen ook een beetje op tijd richting de kerk. Die keus is niet vaak vanzelfsprekend, soms wint het bed, dan redden we het net (niet). Wie koffie-dienst heeft haastte zich met gezwinde spoed een uurtje vroeger weg. Wie peuters heeft, fietst een kwartier eerder vrolijk de straat uit en tja, dan.
Die broek, dat kan niet, beetje netter mag een keer, een gat. Ja maar, ik mag komen zo ik ben!! I know, maar ff niet met die broek. Ben jij aangekleed? Huh, waarom loop jij nog in je pyjama? Snel omkleden. Poets je tanden als je boven bent! Zit niet steeds aan elkaar, negeer, laat m, niet aanzitten! Zo, haren gellen, billendoek voor tandpasta-monden, kunnen we? Mam, moet ik een jas aan? ja, het wordt kouder, doe maar. Ja, maar ik heb het niet koud. Tja, ik snap dat, ik loop ook tot november zonder, ma ja, voor kleine zus toch wat koud, dus dan wil zij dat ook weer. en ja hoor mama, heb je geen jas aan? Nee, meis, ik heb een dik vest, dan is het ook goed. pff, hoe lang pikt ze dat nog. Gelukkig, de deur kan dicht, centjes, bijbel, anta-flu... Mam, ik wilde m'n roze bijbeltje mee. Ok, nog even halen. Een mazzeltje dat je het in één keer vind. We kunnen. Zoon met zoon, zoon met kleine zus, mam, ik wil naast jou. Ook dat kan. Met een beetje pech herhaalt zich het: "niet aan elkaar zitten" nog wat keren. Als ik met grote zoon gezellig op loop, zie ik in de verte al een rollator aan komen, met vrouw. Onze 'lievelingsbejaarde'. Zoon zucht al, je gaat niet praten hoor, maar ja, niks zo moeilijk als niet praten. Zoals vaker op die leeftijd, doet mevrouw op het gemakje ons de complimenten dat we er toch allemaal weer zo gezellig uit zien en oh, jij verstaat die kunst hè, dat zie ik gewoon. En ik lach en probeer met een kwinkslag netjes verder te lopen, zachtjes doorschuifelend met de verzekering dat ik wat langer zal praten als ik de volgende keer niet net om 10 uur in de kerk moet zijn. Ze zwaait ons een fijne dag toe en verder gaan we.
Nog een eindje. Het gaat zomaar vanzelf. tjonge, dat kan ook. We roepen wat af, ha Jan, ha Riek, ha Anne, mooi weer voor een loopje, ja, we gaan er weer voor. Fijne dag, goeie dienst, later. Bij de kerk worden we gegroet door een stel vrolijke verwelkomers. We zijn al dan niet in etappes aan gekomen. Compleet schuiven we binnen.
Een marathon, soms loop je m vrolijk, soms ben je gesloopt, maar toch, ik zou m niet willen missen!
Een voorbeeld marathonnetje begint op zondagmorgen, bij het ontbijt van zeg half 9. Want ja, we willen uitslapen, maar we willen ook een beetje op tijd richting de kerk. Die keus is niet vaak vanzelfsprekend, soms wint het bed, dan redden we het net (niet). Wie koffie-dienst heeft haastte zich met gezwinde spoed een uurtje vroeger weg. Wie peuters heeft, fietst een kwartier eerder vrolijk de straat uit en tja, dan.
Die broek, dat kan niet, beetje netter mag een keer, een gat. Ja maar, ik mag komen zo ik ben!! I know, maar ff niet met die broek. Ben jij aangekleed? Huh, waarom loop jij nog in je pyjama? Snel omkleden. Poets je tanden als je boven bent! Zit niet steeds aan elkaar, negeer, laat m, niet aanzitten! Zo, haren gellen, billendoek voor tandpasta-monden, kunnen we? Mam, moet ik een jas aan? ja, het wordt kouder, doe maar. Ja, maar ik heb het niet koud. Tja, ik snap dat, ik loop ook tot november zonder, ma ja, voor kleine zus toch wat koud, dus dan wil zij dat ook weer. en ja hoor mama, heb je geen jas aan? Nee, meis, ik heb een dik vest, dan is het ook goed. pff, hoe lang pikt ze dat nog. Gelukkig, de deur kan dicht, centjes, bijbel, anta-flu... Mam, ik wilde m'n roze bijbeltje mee. Ok, nog even halen. Een mazzeltje dat je het in één keer vind. We kunnen. Zoon met zoon, zoon met kleine zus, mam, ik wil naast jou. Ook dat kan. Met een beetje pech herhaalt zich het: "niet aan elkaar zitten" nog wat keren. Als ik met grote zoon gezellig op loop, zie ik in de verte al een rollator aan komen, met vrouw. Onze 'lievelingsbejaarde'. Zoon zucht al, je gaat niet praten hoor, maar ja, niks zo moeilijk als niet praten. Zoals vaker op die leeftijd, doet mevrouw op het gemakje ons de complimenten dat we er toch allemaal weer zo gezellig uit zien en oh, jij verstaat die kunst hè, dat zie ik gewoon. En ik lach en probeer met een kwinkslag netjes verder te lopen, zachtjes doorschuifelend met de verzekering dat ik wat langer zal praten als ik de volgende keer niet net om 10 uur in de kerk moet zijn. Ze zwaait ons een fijne dag toe en verder gaan we.
Nog een eindje. Het gaat zomaar vanzelf. tjonge, dat kan ook. We roepen wat af, ha Jan, ha Riek, ha Anne, mooi weer voor een loopje, ja, we gaan er weer voor. Fijne dag, goeie dienst, later. Bij de kerk worden we gegroet door een stel vrolijke verwelkomers. We zijn al dan niet in etappes aan gekomen. Compleet schuiven we binnen.
Een marathon, soms loop je m vrolijk, soms ben je gesloopt, maar toch, ik zou m niet willen missen!
Reacties