Ons lot
Het was me een druk weekje vorige week. Schooldagen zitten al vol met het gewone leven, eitjes rollen de week door, koffiehuis gaat niet dicht, noem maar wat:-). In plaats van dan de zaterdag rustigjes langer onder de dekens te blijven liggen en met z'n allen laat aan het ontbijt, was de start om half 8 met een volle bolderkar rommel richting de markt. Ik propte samen met Renske zoveel mogelijk zinnige rommel in de kar, vader en zoon Rein gingen enthousiast aan de verkoop. Vervolgens lonkte mijn bed weer, maar nee, moeders was markt-koopvrouw. Eieren aan de man brengen, potten brownie verkopen en ondertussen met mensen, mensen, mensen praten. U begrijpt, hobby. Mensen zijn leuk, mensen zijn de moeite waard, ieder zijn of haar verhaal, ieder wil graag, of je nou een ei koopt of niet, serieus genomen worden. Dus dan praat je als brugman. Ook dat ligt me;-). Na een succesvolle dag dik in de contacten ruimde ik m'n boeltje op. Een man ruimde boeken op, ook die nog even een hand toe gestoken, boekenkasten leeg en piep, sms. De koffie staat klaar. Dat verheugt het harte, 5 uur of niet. Snel richting man en kinderen.
Ik was ondertussen redelijk af, voelde ongeveer geen benen meer, maar ach, thuis weer verder. Dat zijn van die momenten dat je denkt, wat zal ik lekker zitten en houden jullie nou eens even iets meer je mond als anders. Maar nee, dat doet een kind niet, mama thuis, het verhaal begint. Tetteren maar. Nee, fit was ik niet meer. Het voelde als iets meer dan niet fit, zo van, pff, ziek worden of? Had met een schuin oog al gekeken naar de prediker de volgende dag en dacht, pech, maar die wil ik niet missen. In zeer rustig tempo dus de volgende morgen naar de kerk, waar het goed toeven was. En ja, dan ben je 's middags gewoon weer net zo niet fit. Rustig op de bank, boekje, tijdschriftje, niet teveel denken, stilletjes door. Een goeie nacht doe vee, zou mijn moedertje zeggen, en ook...moeders kunnen niet ziek zijn. En zo is dat. Althans, zo ben ik ziek, ik denk, wat is dit naar, ik heb nergens zin in en ik wil van alles en oh, die afwas, bah. Zo energiek ik altijd ben, heb ik niet te klagen. Maar dan zit je waar je zit. Niks aan. Een boerennacht deed goed en de volgende dag fietsten we vrolijk naar school, zweterig, zweverig, maar dapper. Na de middag begon het er weer op te lijken, en naar school ging weer stukje beter, de benen van lood even daar gelaten. Met de zon weg, dikke wolken vulden de lucht en ja, voor de kinderen buiten waren stroomde de regen. Om dat er nou bij te hebben, nee zeg, niet nu. Maar wederom was het Imke die zei: Mam, fijn hè, nat worden in de regen, met zo een blij gezicht dat ik het niet kon laten om mee te lachen en te mompelen, ja, stik leuk.
Niet fit zijn. Bij mij niets om over te zitten, maar het hield me bezig. Je zou toch elke dag net niet fit zijn. Elke dag de dag niet zien zitten. Elke dag met pijn in je lijf of lood in je ziel rondlopen. Hoe moeilijk is dat en hoe onbegrepen ook. Ik rende vandaag weer vrolijk rond, met zoveel zin als anders. Alles kon weer en even alleen thuis konden de oude Urkers mijn zanglust begrijpen.. ik zong.. ruwe stormen mogen woeden, alles om mij heen zij nacht, God mijn God zal mij behoeden, God houdt voor mijn heil de wacht. Werd er ontroerd, maar ook helemaal blij van. Ik had zelfs nooit eerder het vervolg gehoord, ware deernis met mijn lot. Onbegrijpelijke oude taal, maar perfect verwoordend hoe Hij erbij is. Als ik het niet weet hoe het moet in onze situaties. Als ik koffie doe met een vrouw, die een kleine herseninfarct heeft gehad en even aan komt voor koffie. Als ik zie, hoe iemand lijdt onder het verlies van een geliefde. Als ik een praatje heb met een man die worstelt met de drank. Lijden, lijden. Hopeloos? Nee, dat niet. Ware deernis met ons lot. En wij mogen mee dragen, mee steunen, mee leven, mee lijden. Te druk? Te zwaar? Hij ging ons voor, toch? Zo wordt een dagje niet fit ook een mooie dag.
Ik was ondertussen redelijk af, voelde ongeveer geen benen meer, maar ach, thuis weer verder. Dat zijn van die momenten dat je denkt, wat zal ik lekker zitten en houden jullie nou eens even iets meer je mond als anders. Maar nee, dat doet een kind niet, mama thuis, het verhaal begint. Tetteren maar. Nee, fit was ik niet meer. Het voelde als iets meer dan niet fit, zo van, pff, ziek worden of? Had met een schuin oog al gekeken naar de prediker de volgende dag en dacht, pech, maar die wil ik niet missen. In zeer rustig tempo dus de volgende morgen naar de kerk, waar het goed toeven was. En ja, dan ben je 's middags gewoon weer net zo niet fit. Rustig op de bank, boekje, tijdschriftje, niet teveel denken, stilletjes door. Een goeie nacht doe vee, zou mijn moedertje zeggen, en ook...moeders kunnen niet ziek zijn. En zo is dat. Althans, zo ben ik ziek, ik denk, wat is dit naar, ik heb nergens zin in en ik wil van alles en oh, die afwas, bah. Zo energiek ik altijd ben, heb ik niet te klagen. Maar dan zit je waar je zit. Niks aan. Een boerennacht deed goed en de volgende dag fietsten we vrolijk naar school, zweterig, zweverig, maar dapper. Na de middag begon het er weer op te lijken, en naar school ging weer stukje beter, de benen van lood even daar gelaten. Met de zon weg, dikke wolken vulden de lucht en ja, voor de kinderen buiten waren stroomde de regen. Om dat er nou bij te hebben, nee zeg, niet nu. Maar wederom was het Imke die zei: Mam, fijn hè, nat worden in de regen, met zo een blij gezicht dat ik het niet kon laten om mee te lachen en te mompelen, ja, stik leuk.
Niet fit zijn. Bij mij niets om over te zitten, maar het hield me bezig. Je zou toch elke dag net niet fit zijn. Elke dag de dag niet zien zitten. Elke dag met pijn in je lijf of lood in je ziel rondlopen. Hoe moeilijk is dat en hoe onbegrepen ook. Ik rende vandaag weer vrolijk rond, met zoveel zin als anders. Alles kon weer en even alleen thuis konden de oude Urkers mijn zanglust begrijpen.. ik zong.. ruwe stormen mogen woeden, alles om mij heen zij nacht, God mijn God zal mij behoeden, God houdt voor mijn heil de wacht. Werd er ontroerd, maar ook helemaal blij van. Ik had zelfs nooit eerder het vervolg gehoord, ware deernis met mijn lot. Onbegrijpelijke oude taal, maar perfect verwoordend hoe Hij erbij is. Als ik het niet weet hoe het moet in onze situaties. Als ik koffie doe met een vrouw, die een kleine herseninfarct heeft gehad en even aan komt voor koffie. Als ik zie, hoe iemand lijdt onder het verlies van een geliefde. Als ik een praatje heb met een man die worstelt met de drank. Lijden, lijden. Hopeloos? Nee, dat niet. Ware deernis met ons lot. En wij mogen mee dragen, mee steunen, mee leven, mee lijden. Te druk? Te zwaar? Hij ging ons voor, toch? Zo wordt een dagje niet fit ook een mooie dag.
Reacties