eigenlijk
Wat een prachtige witte wereld. De kinderen zijn dolblij en razend gelukkig, dat dit ons nog een keer ten deel valt. Mochten de hyacinten en amaryllis-bollen het voorjaarsgevoel hebben aangewakkerd, leuk, maar het is nog gewoon dik winter. De wanten worden gezocht, sneeuwlaarzen, hadden we die nog in mijn maat? Die laars is kletsnat van buiten enne..die van mij zijn weg. Mn wanten zijn kapot. Nou, kijk maar in het mandje, er zijn er nog genoeg. Aangekleed gaan ze gedrietjes naar buiten. Ik blijf stijf binnen, het zicht is mooi genoeg.
Koffie en krantje is de activiteit voor mij op zaterdagmorgen. Daar doe ik even over. Want na een artikel klopt er iemand voor eitjes, weer een artikel verder bedenk ik dat ik even een tas kleren uit zal zoeken. Stoere zoon kan even kleren weg brengen naar een vrouw in de straat, koekjes, lekkers en eitjes bijgevoegd. Zoon wordt met volle handen op een sneeuwbal getrakteerd, zotheid alom. Voor ik weer verder lees, brengt de volgende vrouw een tas kleren, een doosje spulletjes, oeps, kom maar binnen. Ik las net zo een interessant stuk over machten in de gereformeerde traditie, waar we niet zoveel mee kunnen, eigenlijk best een heel goed stuk.
Eigenlijk geniet ik zo van al dat gerommel op een dag. Geloof me, zo is het niet altijd, maar wel een manier van leven die me nogal eens overkomt, heerlijk. Laagdrempelig, genieten van de basis vreugde in je leven, je kinderen om je heen, al dan niet ziek, mensen op je weg, die hun verhaal doen.
In die gesprekken kom je er samen achter waar het echt om gaat in het leven. Eigenlijk jagen we met z'n allen veel te veel naar voldoening in werk, drukte, presteren. En hebben we helemaal niet zoveel zin dat te veranderen naar een levenshouding van zijn. Zomaar er zijn voor anderen, zomaar je huis open stellen, zomaar je leven delen. Eigenlijk best lastig terug naar wie we zijn en hoe we bedoeld zijn. Eigenlijk best veel ballast voor we uitkomen bij, wat wil ik nou echt.
Eigenlijk zijn we allemaal aan het rennen. We jagen onze behoeften na. Of een ander daar nou eigenlijk iets aan heeft, tja. Beetje jammer. Maar ik moet ook rondkomen!
Ik zie nu al uit naar de 40dagen-tijd voor de Pasen. Ik verkoop de Tear-kalenders met groot enthousiasme. Eigenlijk hebben we geen tijd voor een stapje terug en verstillen in een tijd waar drukte de trend is. Onze moderne manier van slavernij. En 40dagen wat gerichter nadenken, dat komt er niet van bij mij, zeggen mensen dan. Maar eigenlijk is het goed om van die 40 dagen een voorbeeld te maken voor ons leven. Iets minder aandacht voor onszelf, iets meer voor de ander.
Jaagt de liefde na...eigenlijk is dat het enige wat telt. Zijn gelijk bergen verschillen tussen mensen niet meer interessant, hebben we gelijk geen last van die ander, die toch niet doet wat jij wil. Maar heb je lief. Mijn dochtertje van 5 verwoordde het prachtig deze week. Ook mensen die heel irritant zijn, mam. Juist, ook die.
Heb een lesje geleerd. Eigenlijk moet je uit je woordenboek halen. Het is geen ja en geen nee. Eigenlijk ben ik t daar wel mee eens. Want ik wil verschil maken en eigenlijk houdt niemand me daarin tegen. Uh, niemand houdt me tegen. Liefhebben, hier heb je een puntje. Hier kan niemand onderuit. Begin er maar aan.
Koffie en krantje is de activiteit voor mij op zaterdagmorgen. Daar doe ik even over. Want na een artikel klopt er iemand voor eitjes, weer een artikel verder bedenk ik dat ik even een tas kleren uit zal zoeken. Stoere zoon kan even kleren weg brengen naar een vrouw in de straat, koekjes, lekkers en eitjes bijgevoegd. Zoon wordt met volle handen op een sneeuwbal getrakteerd, zotheid alom. Voor ik weer verder lees, brengt de volgende vrouw een tas kleren, een doosje spulletjes, oeps, kom maar binnen. Ik las net zo een interessant stuk over machten in de gereformeerde traditie, waar we niet zoveel mee kunnen, eigenlijk best een heel goed stuk.
Eigenlijk geniet ik zo van al dat gerommel op een dag. Geloof me, zo is het niet altijd, maar wel een manier van leven die me nogal eens overkomt, heerlijk. Laagdrempelig, genieten van de basis vreugde in je leven, je kinderen om je heen, al dan niet ziek, mensen op je weg, die hun verhaal doen.
In die gesprekken kom je er samen achter waar het echt om gaat in het leven. Eigenlijk jagen we met z'n allen veel te veel naar voldoening in werk, drukte, presteren. En hebben we helemaal niet zoveel zin dat te veranderen naar een levenshouding van zijn. Zomaar er zijn voor anderen, zomaar je huis open stellen, zomaar je leven delen. Eigenlijk best lastig terug naar wie we zijn en hoe we bedoeld zijn. Eigenlijk best veel ballast voor we uitkomen bij, wat wil ik nou echt.
Eigenlijk zijn we allemaal aan het rennen. We jagen onze behoeften na. Of een ander daar nou eigenlijk iets aan heeft, tja. Beetje jammer. Maar ik moet ook rondkomen!
Ik zie nu al uit naar de 40dagen-tijd voor de Pasen. Ik verkoop de Tear-kalenders met groot enthousiasme. Eigenlijk hebben we geen tijd voor een stapje terug en verstillen in een tijd waar drukte de trend is. Onze moderne manier van slavernij. En 40dagen wat gerichter nadenken, dat komt er niet van bij mij, zeggen mensen dan. Maar eigenlijk is het goed om van die 40 dagen een voorbeeld te maken voor ons leven. Iets minder aandacht voor onszelf, iets meer voor de ander.
Jaagt de liefde na...eigenlijk is dat het enige wat telt. Zijn gelijk bergen verschillen tussen mensen niet meer interessant, hebben we gelijk geen last van die ander, die toch niet doet wat jij wil. Maar heb je lief. Mijn dochtertje van 5 verwoordde het prachtig deze week. Ook mensen die heel irritant zijn, mam. Juist, ook die.
Heb een lesje geleerd. Eigenlijk moet je uit je woordenboek halen. Het is geen ja en geen nee. Eigenlijk ben ik t daar wel mee eens. Want ik wil verschil maken en eigenlijk houdt niemand me daarin tegen. Uh, niemand houdt me tegen. Liefhebben, hier heb je een puntje. Hier kan niemand onderuit. Begin er maar aan.
Reacties