kou

Kou en restjes ijs van hagel, wat brengt t een plezier bij mijn brave jeugd. Emmertjes vol brokjes ijs. Randjes en verborgen plekjes ijs worden overal afgezocht. Stukjes stoep of schoolplein worden zo slierend benut dat de boenwas-fabricant daar nog veel van kan leren. Wanten-weer, ook dat. Het weer, waar je 's morgens een kwartier eerder voor uit bed moet, omdat wanten de neiging hebben kwijt te gaan voor de helft. Niet dat ik dat dan ook doe:-). Het bed is warm, de ochtend koud. Brr.

Vandaag trotseren we kou en wind, motiveren we de folderende kinderen door mee te rennen en gaan dan nog als een speer om brood, lekkere dingen meenemend omdat de maag al knort. Kerstfiguren, al vaak zien liggen, maar nu maar een euro, ach, vandaag mag het. De mevrouw voor me is gevorderd in zelfbeheersing. Ze heeft er ook naar gekeken maar ze laat de snoepjes dapper liggen. U bent sterk, zeg ik. Nou, zegt de mevrouw, ik laat het nu, maar dat heb ik geleerd. Vroeger deed ik het ook hoor! En er mag ook wel 's wat, zeg ik, mijn gemoed sussend. Dat is zeker, zegt mevrouw met goedkeuring in haar stem. Blij reken ik af. In een doos zie ik geknakte narcissen liggen. Die nemen we mee, zeg ik tegen Rein, te mooi om verloren te laten gaan. We melden het aan de caissière. Ze haalt haar schouders op, tss, neem mee.

Wie het kleine niet eert.. wat zal het leuk staan, zomaar nog wat narcisjes in een vaasje. Rein knikt, op dezelfde golflengte. Genieten, wat kan het in veel dingen en hoe kostbaar is het. Kou deert ons niks.