Het is mogelijk.
Een stille week ingegaan. De week naar Pasen. De kalender van Tear heeft me aardig wat stof tot nadenken gegeven en verrijkende gedachten. Wat denken we graag groot en wat zijn we klein. Of denken we soms klein en zijn we groot? Optimisme is een prachtig ding. Het zorgt dat je lang naar de mogelijkheden kijkt. En gewoon begint bij wat je hand vindt om te doen.
Zo kunnen we samen zo heerlijk veel verschil maken. Als een kwart van de Nederlanders één stuk zwerfvuil per dag opraapt, is Nederland schoon. Niks onmogelijk dus. Je moet alleen ampikkelateur worden, ga je met je prikker rond, iets minder elegant als nordic walking, wel stik nuttig. Ik blijf er over lezen, ik blijf er warm voor lopen.
Wat kunnen we heerlijk veel verschil maken. Als we onze Down-vrienden allemaal op handen dragen of hun mantelzorgers steunen, nou, dan wordt de dag van de kinderen met Syndroom van Down een nationale feestdag i.p.v. een stemming van, is er nog plek voor hen? Vandaag genoot ik nog een ontmoeting met zo een machtige leuk ventje in de winkel. Hij moest een pot dragen, maar verkoos mij op de hoogte te stellen van zijn lievelingskaas. Een gulle lach van moeder en zoon maakte hét moment. Tot na de kassa blij. Hoe klein kan het zijn.
Ons mondje dicht over anderen, onze kritiek eens achterwege laten, onze veroordeling omzetten in begrip, hoe groot kan het worden. Wat scoren we als we van klagend volk een luisterend volk worden, bijdragend aan ieders welzijn. Wat worden we rijk als we de ander zien, zo hij echt bedoeld is.
Wat denk ik graag groot. In mogelijkheden, in het kleine wat groot wordt. Begin een shop, koffie met mensen maakt het top. Het is zo leuk. Mensen laten voelen hoe gaaf ze zijn, hoe geliefd, hoe bedoeld voor vrijheid. En mensen die het allemaal al weten ook met de neus op de feitjes;-). Worstelen, maar boven komen. Strijdend voor onszelf, strijdend voor die ander.
Nu al zoveel mogelijk. Omdat Hij de strijd won, daarom.
Zo kunnen we samen zo heerlijk veel verschil maken. Als een kwart van de Nederlanders één stuk zwerfvuil per dag opraapt, is Nederland schoon. Niks onmogelijk dus. Je moet alleen ampikkelateur worden, ga je met je prikker rond, iets minder elegant als nordic walking, wel stik nuttig. Ik blijf er over lezen, ik blijf er warm voor lopen.
Wat kunnen we heerlijk veel verschil maken. Als we onze Down-vrienden allemaal op handen dragen of hun mantelzorgers steunen, nou, dan wordt de dag van de kinderen met Syndroom van Down een nationale feestdag i.p.v. een stemming van, is er nog plek voor hen? Vandaag genoot ik nog een ontmoeting met zo een machtige leuk ventje in de winkel. Hij moest een pot dragen, maar verkoos mij op de hoogte te stellen van zijn lievelingskaas. Een gulle lach van moeder en zoon maakte hét moment. Tot na de kassa blij. Hoe klein kan het zijn.
Ons mondje dicht over anderen, onze kritiek eens achterwege laten, onze veroordeling omzetten in begrip, hoe groot kan het worden. Wat scoren we als we van klagend volk een luisterend volk worden, bijdragend aan ieders welzijn. Wat worden we rijk als we de ander zien, zo hij echt bedoeld is.
Wat denk ik graag groot. In mogelijkheden, in het kleine wat groot wordt. Begin een shop, koffie met mensen maakt het top. Het is zo leuk. Mensen laten voelen hoe gaaf ze zijn, hoe geliefd, hoe bedoeld voor vrijheid. En mensen die het allemaal al weten ook met de neus op de feitjes;-). Worstelen, maar boven komen. Strijdend voor onszelf, strijdend voor die ander.
Nu al zoveel mogelijk. Omdat Hij de strijd won, daarom.
Reacties