zandconcert

Twee boys, ja, van mij, openen het speeltuinseizoen. Laat ik nou net mijn dag niet helemaal hebben. Ik loop tegen de troep in huis aan. Drink lang koffie en verzucht, waar moet ik beginnen. Manlief gaat met kleine prinses naar de stad, geheel door haar verzonnen, zo lief, dat weiger je niet. Ik zit met de gaande en komende man, verkoop prullaria en praat. Na een lange speelpauze komen de zonen weer glimmend terug. Ik ruik onraad. Kleden jullie maar even buiten uit, laat eens kijken, neeeeeeee, zoveel zand? Ben je in de woestijn ook geweest? De jongen bemerkt dat t wat kietelachtig klinkt, dus zwijgt wijs. Allebei in bad. Met als bevel dat het niet elke keer zo hoeft als ze uit de speeltuin komen. Ja maar, zegt zoon 2, we deden een zandconcert. Ze lachen allebei hard bij de herinnering alleen al. Ik wil dat nou niet horen, zeg ik. Ik ben vandaag niet als de moeder van Jip en Janneke, die lacht ook nog als ze boos is.

Schoon en fris zitten de heertjes in pyjama op de bank. Moeders heeft de boel weer gerelativeerd. Ze merken t op, onder het laatste woord: en toch was het leuk, ons zandconcert. Grumpf.

Oudste zoon gaat naar Engeland. Loslaten in overtreffende trap. Morgen heeft papa de eer hem om kwart over 5 's morgens af te leveren. Iedereen leeft mee. Nog een knuffel waar dat anders niet meer zo nodig is, meer geduld voor zus, zotten en stoeien op de bank. Gezinsgeluk. In deze tijd weg, spannend.

Lieve vent, wat er ook gebeurd, bedenk altijd dat wij zielsveel van je houden. Een overtuigd ik weet het laat niks te raden over. Moeder zijn, met zand of tot in Engeland, een ere-baan!