bloesem

De bomen in roze bloesem. Menig fietstocht stemt je er blij mee. Ze sieren de straten, kunstwerk der natuur. Ze doen me nog altijd denken aan mijn lieve, oude oma, waar ik elke schooldag de krant even bracht. Bij haar huisje stonden de bomen maanden in bloei, dat dacht je als kind althans. Vol bewondering zag je het. En met het verkregen hartje in je hand huppelde je blij naar school. Zoete momenten. Het snoeppotje is nu mijn deel. Al jaren heen gegaan. Maar herinneringen blijven.

Nu zit ik in de zon. De bloesems om mijn oren. Ze waaien in de sloffen, ze waaien om de potten, ze dwarrelen door de lucht, ze dalen in mijn haar. Ik tref ze binnen aan. Tot onder de bedden. En denk als mam, ach, droog vuul. Al veegde ze meer als ik. En poetste ze tot t blonk. En veegde pap de bloesem weg, hup, de kliko in. En zorgde voor de tuin, spik en span. Maar genieten deed hij, van bloesem in de boom, tot hij van achter zijn raam alleen nog kon zien. Ook hij is niet meer, voor het voorjaar kwam, gegaan. Gedachten, dwarrelend.

Het komt allemaal boven met een nieuwe cd. Ouwe rakkers van verzen, stromen van zegen, lichtstad met je paar'len poorten. Tel je zegeningen. De klanken dwarrelen om me heen, het orgel stampt. Wat zou papa het mooi gevonden hebben, wat zou zus het gespeeld hebben! Ik mis haar. Haar dakterras had vast vol bloesem gelegen, tussen de hortensia's,  tussen de potjes, tussen het oud moois. Lieve Nelleke, nog vaak in gedachten, één van ons.

Zus kwam om de koffie. De deur wijd open, de koffie geschonken, vliegen in en uit. Onverdraagzaam op jacht, moeilijk te negeren dieren. Ik krijg de middag een sms. Hoe jij deed, ik zag papa in je. Gevleid ging ik verder.

Laat gedachten maar dwarrelen, laat bloesems maar waaien, laat het leven er zijn. Morgen weer een dag. Is er weer iets anders. Onze grote bloesem, weeral 15 jaar.
vol in bloei.