oud-nieuw
Een jaar van schrijfsels is voorbij. Wat is dat toch. Dat je als mens op die oudejaarsdag een gevoel van weemoedigheid hebt. Een beetje melancholie, licht droevig soms. Daar kom je niet onderuit lijkt wel. Waar bleef de tijd? Ik vind het heerlijk dat de oudejaarsdag een keer op zondag valt. Lekker rustig, niet veel plannen, niet veel drukte. Gewoon heerlijk een kerkdienst en verder lekkers eten, een bo(e)l.
Er is ontzettend veel bedrijvigheid geweest in huize Kingma. Een jaar van ontzettend veel waardevolle contacten. Een jaar van veel ideeën en acties. Met een open deur, een open hart, een open houding om nieuwe dingen te proberen. Het geef en leef principe vorderde gestaag. Het kastje (little free pantry) is daar het laatste voorbeeld van, tot genoegen van mensen die het goed kunnen gebruiken en mensen die niet willen verspillen, maar delen. Het geeft weer een nieuwe boost, daar ben ik enthousiast mee bezig. Delen is mijn hobby.
Er zijn weer enorm veel kopjes koffie geschonken. Enorm veel. De praatjes en de gezelligheid die dit mee hebben gebracht gaven veel dagen de jus. Voor de gast, de vriendin, de bure, de geïnteresseerde, de sponsor, de klant, de liefsten, voor mij. Alle eitjes die hier weg zijn gerold, ook heel fijn. En dan de shop. Wat kwam er niet allemaal binnen, wat ging er niet allemaal weg, waar mensen blij van werden, ik blij van werd, de goede doelen blij van werden. De Filipijnse meisjes, de kindjes bij Goeie Hoop, de kinderen, die vrijheid kregen van slavernij, hoop voor mensen in Syrië, de mensen die een warme winter met eten kregen. En nog veel meer. Dichtbij, ver weg, een droom die gewoon zomaar uitkomt, zomaar in het gewone leven. Door jou, door mij, samen.
Verdriet ging ons huis ook niet voorbij. We leven in een wereld, die daar vol van is. Toch was er zoveel zegen, dat de zegeningen niet te tellen waren. En daar richt ik me dan liever op. Niet naïef, maar eerlijk. Als ik om me heen kijk, kan ik zoveel helpen, zoveel zijn. En dat is waar ik voor leef. Uitziend naar wat komt.
Wat er wel lukte, wat er niet lukte, ook dat. Want ook hier is er gewoon een jaar met worstelen, uitstel van dingen doen, jezelf aan willen pakken, maar het net niet voor elkaar krijgen, lijstjes, die niet afgewerkt zijn. In 2018 weer genoeg dagen uitdagen. En tekstjes uitknippen, briefjes bewaren en stapeltjes interessant leesvoer zullen het dressoir en de tafel weer wel vullen, mezelf kennende. Son schrijft.
Vanmorgen ging het over zegenen. Het goede spreken. Hoe weldadig is dat. In een wereld met 65 miljoen vluchtelingen. In een wereld waar mensen zichzelf al niet thuis voelen bij zichzelf. Waar kritiek makkelijk de mond uit rolt en complimenten bedacht moeten worden. Waar over anderen praten makkelijker is dan met anderen. Zegenen. Door daad en woord. Verbonden aan de Zegenaar. Hij is trouw, ook in het nieuwe jaar weet Hij niet van wijken.
Ik wens iedereen een rijk gezegend jaar toe. Dat in vreugde en verdriet er mensen om je heen zijn die je zegenen. En anders. Welkom:-)
Er is ontzettend veel bedrijvigheid geweest in huize Kingma. Een jaar van ontzettend veel waardevolle contacten. Een jaar van veel ideeën en acties. Met een open deur, een open hart, een open houding om nieuwe dingen te proberen. Het geef en leef principe vorderde gestaag. Het kastje (little free pantry) is daar het laatste voorbeeld van, tot genoegen van mensen die het goed kunnen gebruiken en mensen die niet willen verspillen, maar delen. Het geeft weer een nieuwe boost, daar ben ik enthousiast mee bezig. Delen is mijn hobby.
Er zijn weer enorm veel kopjes koffie geschonken. Enorm veel. De praatjes en de gezelligheid die dit mee hebben gebracht gaven veel dagen de jus. Voor de gast, de vriendin, de bure, de geïnteresseerde, de sponsor, de klant, de liefsten, voor mij. Alle eitjes die hier weg zijn gerold, ook heel fijn. En dan de shop. Wat kwam er niet allemaal binnen, wat ging er niet allemaal weg, waar mensen blij van werden, ik blij van werd, de goede doelen blij van werden. De Filipijnse meisjes, de kindjes bij Goeie Hoop, de kinderen, die vrijheid kregen van slavernij, hoop voor mensen in Syrië, de mensen die een warme winter met eten kregen. En nog veel meer. Dichtbij, ver weg, een droom die gewoon zomaar uitkomt, zomaar in het gewone leven. Door jou, door mij, samen.
Verdriet ging ons huis ook niet voorbij. We leven in een wereld, die daar vol van is. Toch was er zoveel zegen, dat de zegeningen niet te tellen waren. En daar richt ik me dan liever op. Niet naïef, maar eerlijk. Als ik om me heen kijk, kan ik zoveel helpen, zoveel zijn. En dat is waar ik voor leef. Uitziend naar wat komt.
Wat er wel lukte, wat er niet lukte, ook dat. Want ook hier is er gewoon een jaar met worstelen, uitstel van dingen doen, jezelf aan willen pakken, maar het net niet voor elkaar krijgen, lijstjes, die niet afgewerkt zijn. In 2018 weer genoeg dagen uitdagen. En tekstjes uitknippen, briefjes bewaren en stapeltjes interessant leesvoer zullen het dressoir en de tafel weer wel vullen, mezelf kennende. Son schrijft.
Vanmorgen ging het over zegenen. Het goede spreken. Hoe weldadig is dat. In een wereld met 65 miljoen vluchtelingen. In een wereld waar mensen zichzelf al niet thuis voelen bij zichzelf. Waar kritiek makkelijk de mond uit rolt en complimenten bedacht moeten worden. Waar over anderen praten makkelijker is dan met anderen. Zegenen. Door daad en woord. Verbonden aan de Zegenaar. Hij is trouw, ook in het nieuwe jaar weet Hij niet van wijken.
Ik wens iedereen een rijk gezegend jaar toe. Dat in vreugde en verdriet er mensen om je heen zijn die je zegenen. En anders. Welkom:-)
Reacties