schrijfsel 6

23 april 2015 vond ik dat ik genoeg had nagedacht om een koffiehuis te beginnen en zwaaide op donderdagmorgen de deur open voor wijkmensen en voor wie maar wil. Laagdrempelig, een koffiezetapparaat dat reutelt en wat lekkers, en gewoon jezelf zijn, meer niet. Ik vond het reuze spannend, zal dat wel gaan? Straks zit ik daar alleen. Wat heb ik genoten van het hele proces wat daardoor op gang is gekomen. Mensen leerden elkaar kennen, mensen voelen zich thuis, hangen, kletsen, mo...pperen, vertellen, steunen elkaar. Het houdt niet op bij de donderdagmorgen, er is al een heel netwerkje ontstaan van steun, vriendschap, omzien naar elkaar. 

Daarnaast is de 'shop' ontstaan en hebben veel kinderen leven en vrijheid meer gekregen. Goeie Hoop, schoolmateriaal Ghana, Afrika, de Filipijnen, vluchtelingen en vooral ook IJM, International Justice Mission. Klein beginnen en grote dingen doen, heerlijk. Ik ben er nog steeds mee in mijn element en blijf oriënteren wat ik kan doen en wat de Weg is. Als kinderen in de verdrukking zitten, komt Son in actie. En jullie lezen en leven mee:-).
Na twee jaar koffiehuis is het tijd voor eerlijke koffie. Ook daar denk ik over na. Eerst weeg ik alles af en blijf ik de argumenten tegen opsommen, wat helpt het, aah, 't is so duur, is het wel lekker. Maar eerlijk durven kijken naar de wereld om je heen en ook eerst naar jezelf vraagt zo z'n stappen.
Woord en Daad verkoopt koffie die lekker is en waar arme boeren ook van kunnen ondernemen op een eerlijke manier. Een betere wereld, tja, daar hoort ook wel betere koffie bij. Koffie met hart en ziel. En ik word verkooppunt! Wederom...zal het gaan? Ach, ik probeer gewoon. Al zou ik maar een paar klantjes hebben, is toch de positieve 'olievlek' weer begonnen. Ik heb twee cadeau-verpakkingen voor een tientje per stuk en de pakken heb ik ook binnen, om te beginnen. Kijk maar op de foto.
Volgende week is het fair. Ik heb er zin in. Tweejarig jubileum, proef even mee aan de gezelligheid. En dat wat klein begint ontzettend leuk kan zijn.
50dagen#schrijfselSon#dag6
Meer weergeven

foto van Sonja Kingma.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zaai liefde

Maandag. Weekend. Met een gezin met vijf kinderen is er altijd veel drukte. Gezellige drukte, herrie, rommel en ongedurigheid. Dat laatste dan nog het meest bij mezelf, omdat ik op een vrije zaterdag niks wil, maar daarvoor veel moet doen. Ik wil gewoon op het gemak aan de koffie, langer ontbijten,  met m'n krantje zitten, langer, langzamer. Soms lukt dat. Soms. En soms helemaal niet. Sta je om kwart voor 7 de eerste zoon uit te zwaaien en kwart over 7 de tweede zoon. Duik je in een poging tot uitslapen terug in bed en net als het heerlijke gevoel van nog even weg te zakken daar is, klinkt de volgende stem, mam, ik wil vroeg eten, want ik heb 10 uur afgesproken. Had ik dat geweten, ik had het je verboden! Nou ja, aan tafel. Ik doe een poging hard om te schakelen en slurp koffie. De rest van de dag laat zich raden. Zo het begon, zo bleef het. Een aaneenschakeling van mensen aan de deur en ik verkoop prullenbakken, best logisch😜. Doordat verkoopadrenaline het bij mij altijd goed doe
Meer lezen

Of 't toch zo gaat

Of 't toch zo gaat. Ik ben de 10de in de rij. Met die plek ook zeer getroffen. Als jongste, verwend, ach...speciaal plekje, aboluut bemind. Van de tien niet altijd hetzelfde pad lopend, maar lijkend op mn moeder, bin ik zeer hroos op. Of 't toch zo gaat. Het voorjaar komt eraan. En waar je niet altijd bewust bent van gemis, komt als vanzelf weer een herinnering aan de dag dat we met z'n allen thuis waren bij ons mams. Lijden zette om in het einde van zijn leven, onze zeer lie fhebbende vader. Wat had ik het vaak op mijn werk begeleid, maar wat was dit verscheurend anders. Nu weeral 7 jaar geleden. Hij zit in onze gedachten. Een enkele keer bezoeken we zijn graf, maar ach..netjes verzorgd, maar leeg.  Of 't toch zo gaat. Ik zie hem ineens voor me achter zijn orgel. Zijn stem bijna hoorbaar bij de zang. Wat koester ik dat. De piano herdenkt mee. De tranen mogen er zijn. En ook een blij hart zo een lieve vader te hebben gehad. Ter nagedachtenis aan hem een mooi lied
Meer lezen

Toestand

Mam, vandaag zaten we in een toestand. Dochterlief komt uit school, elastiek bezweken onder de losse haren. Zweterig hoofdje. Het ging niet zo ze wilde die dag en ze kreeg het ook niet op orde als spel-leidertje. Want ja, die kan niet tegen zijn verlies en die is steeds aan de beurt, maar wil niet, en die stopt ermee en...de wat deed jij vraag lieten we even stil:-). Aangezien ik zelf pleinwacht loop, begrijp ik het helemaal. Ik vind het ook prachtig om te zien. Nou ja, niet altijd. Ik moet er een beetje mijn ik-los-vandaag-alles-op-en-praat-erover-bui voor hebben. Maar wat een communicatie-mogelijkheden op zo een plein. Eén keer sorry zeggen, ok, maar versta je dat niet, ja, sorry, ik heb 't gezegd en dan is het weer niet goed! Of een meisje die zegt, we zeggen ho-stop, maar hij luistert niet. En moet je iemand dan neer gooien? Uhm, ja, dat ging zo😕. En dan nog de talloze dingetjes, die niet express gebeurden. Kinderen, je kan er zo van genieten en je er ook over verbazen. Niks
Meer lezen