bruisend

De Pasen is bijna voorbij. Wat gezellige dagen kunnen zijn, zijn soms ook dagen waar eenzaamheid en verdriet bij mensen juist meer schrijnend is. Feestelijk alleen. Ik was dit jaar niet zo toeleverig naar Pasen, weet niet waarom, nou ja, weet ik het niet? Het gevoel van U zij de glorie was niet persé in dit weekend te proppen. Wel lees ik met groot plezier de 40-dagen-kalender van Tear, laat de inspirerende stukjes op me in werken, daar geniet ik zo van. Mensen die durven buiten kaders te denken, maar vooral ook buiten kaders te doen. Ik krijg er energie van en flink wat adrenaline-momenten. En ik laat het gevoel bruisen, oh, oh, oh, wat kan ik bijdragen. Er kan zoveel, er is zoveel te doen, je leven delen is zo een grote uitdaging, het houdt niet op.

Toch ben ik soms ook erg ontevreden, rusteloos. Ik banjer heen en weer, lees een stukje, ga toch weer rommelen, lees nog een stukje, zoek naar chocola, lees weer een stukje. Ook dat is op en top Son. Ik ben er niet blij mee of zo, het is een gegeven. Zeg tegen mezelf, Son, doe er wat aan, maar toch, verdwijnt het zoveelste paaseitje naar binnen. Of het af en toe mag? Oh ja hoor, maar het zint me gewoon niet. Heb jaren zonder chocolade gedaan, puur om m'n velletje wat het niet zo fijn verdraagt, maar dit jaar was de rem eraf. En kreeg me daar een partij chocolade dit jaar, daar zeg je u tegen. Je weet, ik verkoop alles, maar dit was even anders:-). Misschien dat een echte fret-kees bij deze hoeveelheid nog zegt, sjonge, dit is een eitje, maar het gaat om het idee, ik baal ervan. Dus lang genoeg ontevreden geweest, ik ga er wat aan doen.

Veel mensen motiveren mij. Ze zullen het niet weten, ik ken ze van schrijven in een krant of tijdschrift, maar ik smul van allerlei actie en leefstijl. Opkomen voor zwakken, yes, actie voeren voor kinderen, zeker weten, milieubewust, leuk, consuminderen, bere interessant, omzien naar elkaar, jaaaaa. Ik voel het bruisen. Dus zet ik een stap. Tot Pinksteren ga ik m'n gedachtenspinsels opschrijven en u bent getuige. Waar ik begin? Geen idee. Waar ik eindig, ergens, maar ik spring en begin. Best een leuke manier van leven. Gewoon ergens beginnen. Het heeft me al zoveel goeds gebracht. Lukt me dit 50 dagen? We gaan het zien. Zoeken naar de Weg. Durven.

Wat bij je past, mag je doen. Wat je raakt, mag je vorm geven. In je leven hier.
Het graf is leeg, absoluut. We leven na Pasen. Wie bruist, hij bruise voort, wie nog in grafstemming is, hij wete iemand naast zich, meevoelend, zonder advies, er zittend. Ook dat bewerkt de Opgestane, Hij kwam heel gewoon. Naar mensen op zoek. Soms zoek je samen. Het is allebei te be-amen.



Van Pasen naar Pinksteren, bewust nadenken over hoe leef ik, wat wil ik. De gedachte..er kan zoveel..is meer motiverend als..ik kan niet alles. Voor mooie plannen toch eens stil zitten.
50dagen#schrijfselSon#1

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zaai liefde

Maandag. Weekend. Met een gezin met vijf kinderen is er altijd veel drukte. Gezellige drukte, herrie, rommel en ongedurigheid. Dat laatste dan nog het meest bij mezelf, omdat ik op een vrije zaterdag niks wil, maar daarvoor veel moet doen. Ik wil gewoon op het gemak aan de koffie, langer ontbijten,  met m'n krantje zitten, langer, langzamer. Soms lukt dat. Soms. En soms helemaal niet. Sta je om kwart voor 7 de eerste zoon uit te zwaaien en kwart over 7 de tweede zoon. Duik je in een poging tot uitslapen terug in bed en net als het heerlijke gevoel van nog even weg te zakken daar is, klinkt de volgende stem, mam, ik wil vroeg eten, want ik heb 10 uur afgesproken. Had ik dat geweten, ik had het je verboden! Nou ja, aan tafel. Ik doe een poging hard om te schakelen en slurp koffie. De rest van de dag laat zich raden. Zo het begon, zo bleef het. Een aaneenschakeling van mensen aan de deur en ik verkoop prullenbakken, best logisch😜. Doordat verkoopadrenaline het bij mij altijd goed doe
Meer lezen

Of 't toch zo gaat

Of 't toch zo gaat. Ik ben de 10de in de rij. Met die plek ook zeer getroffen. Als jongste, verwend, ach...speciaal plekje, aboluut bemind. Van de tien niet altijd hetzelfde pad lopend, maar lijkend op mn moeder, bin ik zeer hroos op. Of 't toch zo gaat. Het voorjaar komt eraan. En waar je niet altijd bewust bent van gemis, komt als vanzelf weer een herinnering aan de dag dat we met z'n allen thuis waren bij ons mams. Lijden zette om in het einde van zijn leven, onze zeer lie fhebbende vader. Wat had ik het vaak op mijn werk begeleid, maar wat was dit verscheurend anders. Nu weeral 7 jaar geleden. Hij zit in onze gedachten. Een enkele keer bezoeken we zijn graf, maar ach..netjes verzorgd, maar leeg.  Of 't toch zo gaat. Ik zie hem ineens voor me achter zijn orgel. Zijn stem bijna hoorbaar bij de zang. Wat koester ik dat. De piano herdenkt mee. De tranen mogen er zijn. En ook een blij hart zo een lieve vader te hebben gehad. Ter nagedachtenis aan hem een mooi lied
Meer lezen

Toestand

Mam, vandaag zaten we in een toestand. Dochterlief komt uit school, elastiek bezweken onder de losse haren. Zweterig hoofdje. Het ging niet zo ze wilde die dag en ze kreeg het ook niet op orde als spel-leidertje. Want ja, die kan niet tegen zijn verlies en die is steeds aan de beurt, maar wil niet, en die stopt ermee en...de wat deed jij vraag lieten we even stil:-). Aangezien ik zelf pleinwacht loop, begrijp ik het helemaal. Ik vind het ook prachtig om te zien. Nou ja, niet altijd. Ik moet er een beetje mijn ik-los-vandaag-alles-op-en-praat-erover-bui voor hebben. Maar wat een communicatie-mogelijkheden op zo een plein. Eén keer sorry zeggen, ok, maar versta je dat niet, ja, sorry, ik heb 't gezegd en dan is het weer niet goed! Of een meisje die zegt, we zeggen ho-stop, maar hij luistert niet. En moet je iemand dan neer gooien? Uhm, ja, dat ging zo😕. En dan nog de talloze dingetjes, die niet express gebeurden. Kinderen, je kan er zo van genieten en je er ook over verbazen. Niks
Meer lezen