religie-stress
Heerlijk als je als klein schrijfstertje wat uitdaging in je leven hebt. Nu ontbreekt t me niet echt aan uitdaging in het leven hoor, en anders verzin ik als de wiedeweerga weer wel wat. Een gezin met 5 kinderen is the job, een goede doelen drive ook helemaal top. Met de decembermaand achter ons, waar de gezelligheid er wel was, maar ook het nodige gemis er was, beleefden we advent, dachten we door over de essentie van kerst en hadden zo onze eigen manier van kerstbeleving. De blingbling negerend, het eten als anders, lekker, met de kinderen ieder wat wils, gezellige vrienden.
Het is best lekker dan weer gewoon januari te beleven, een beetje maand zonder veel uitdaging. Iedereen is uitgefeest, uitgekocht, moe van het vieren en we beginnen flink te verlangen naar voorjaar, terwijl de winter in volle gang is. Tulpen in een vaasje, hyacinten in de bol, een amaryllis voor de koop, nieuw leven. Ik kan ook weer niet zo lang stil zitten, onze zoon Rein moet even geholpen worden met een ruilactie voor Compassion, ijverig weer in de weer. Motiverend klusje.
En dan komt er opeens een melding van het programma waar we aan mee werkten, het spat van het scherm af en ik denk, help, hoe heftig is dit, hoe zou ik over komen, wat heb ik gezegd. Rot op met je religie, de term al voor velen te verfoeien, heftigheid voor ons. En dan mee doen daaraan. Spijt? Geen moment. Maar ben natuurlijk nog eens een gewoon mens, die leeft en geeft, maar ook soms beeft voor de reacties van anderen. Waarom? Tja, zo zit je in elkaar toch? Wat zouden ze denken? Hoe kom ik over? Wat nou religie-stress.
Toch kijk ik met zoveel plezier terug op de deelname van dit programma. Ongelovig, gelovig, heftig, minder heftig, stuk voor stuk bedoeld voor Gods plan, maar waar makkelijke woorden ophouden en geen doel treffen. Waar daden harten raken en eerlijkheid siert. Hoe gaaf is het om een mens te worden zonder veroordeling, maar wel met een luisterend leven. Een tafel vol in huis met mooie mensen. Zo verschillend, maar allemaal naar hetzelfde op zoek, naar echtheid. Dat bindt. Mini-feestje.
Morgen zitten we aan de buis. Spannend en super benieuwd. Goede voornemens zijn niet nodig. Leefstijl veranderen wel. Minder haast, meer respect, oog voor onze medemens. Ver weg, dichtbij. Onze mening niet bovenaan, maar die ander als mens wel. Religie-stress? Bouw relatie. En zie wat er gebeurd. Zet de deur van je hart maar open.
Het is best lekker dan weer gewoon januari te beleven, een beetje maand zonder veel uitdaging. Iedereen is uitgefeest, uitgekocht, moe van het vieren en we beginnen flink te verlangen naar voorjaar, terwijl de winter in volle gang is. Tulpen in een vaasje, hyacinten in de bol, een amaryllis voor de koop, nieuw leven. Ik kan ook weer niet zo lang stil zitten, onze zoon Rein moet even geholpen worden met een ruilactie voor Compassion, ijverig weer in de weer. Motiverend klusje.
En dan komt er opeens een melding van het programma waar we aan mee werkten, het spat van het scherm af en ik denk, help, hoe heftig is dit, hoe zou ik over komen, wat heb ik gezegd. Rot op met je religie, de term al voor velen te verfoeien, heftigheid voor ons. En dan mee doen daaraan. Spijt? Geen moment. Maar ben natuurlijk nog eens een gewoon mens, die leeft en geeft, maar ook soms beeft voor de reacties van anderen. Waarom? Tja, zo zit je in elkaar toch? Wat zouden ze denken? Hoe kom ik over? Wat nou religie-stress.
Toch kijk ik met zoveel plezier terug op de deelname van dit programma. Ongelovig, gelovig, heftig, minder heftig, stuk voor stuk bedoeld voor Gods plan, maar waar makkelijke woorden ophouden en geen doel treffen. Waar daden harten raken en eerlijkheid siert. Hoe gaaf is het om een mens te worden zonder veroordeling, maar wel met een luisterend leven. Een tafel vol in huis met mooie mensen. Zo verschillend, maar allemaal naar hetzelfde op zoek, naar echtheid. Dat bindt. Mini-feestje.
Morgen zitten we aan de buis. Spannend en super benieuwd. Goede voornemens zijn niet nodig. Leefstijl veranderen wel. Minder haast, meer respect, oog voor onze medemens. Ver weg, dichtbij. Onze mening niet bovenaan, maar die ander als mens wel. Religie-stress? Bouw relatie. En zie wat er gebeurd. Zet de deur van je hart maar open.
Reacties