oktober

Wennen, die herfst. Aangezien ik probeer alles op de fiets te doen in het dagelijkse leven, op een paar ritjes na, weet ik hoe nat het kan zijn, hoe koud het weer wordt en hoe de herfst me drijft mijn kledingkast weer uit te zoeken, niet mijn sterke kant. Ik weiger eerst een paar weken aan kou toe te geven, maar als ik dan op een vergadering een dekentje voor over mijn benen aangereikt krijg, denk ik toch, Son, je zal moeten, doe er wat aan. Naar de winkel? Welnee, uitstelgedrag van kleren kopen schuivend op duurzaamheid is een jaarlijks terugkerend thema. Dat handhaven we. Enorm uitziend naar de herfstvakantie, dan komen er vast kansen.
Toen begin september de shop weer tot aan de grond toe vol dreigde te raken, ging het actiehoofd weer draaien. Verkopen voor het goede doel, altijd motiverend, elke dag wat. Leger moet het, leger. Voor de winter en de kerst zich weer aandient in de shop. Gezellig, absoluut, maar overdadig veel spullen is niet bij te houden. Nou, dat is toch best een succes geworden. Wat is er weer met enthousiasme en plezier mee gedaan. Deze week kon er een mooi bedrag van 385,- richting International Justice Mission, een organisatie, die mijn hart sneller laat kloppen. Slavernij, een welvarende business, maar als elk kind telt ga je gewoon door met actie voeren en telt alles mee. Lees gerust wat ze doen en laat je inspireren een stukje verschil te maken in deze wereld. Ik ben voor. Natuurlijk is het potje voor dichtbij ook verrijkt met 120,- en is er een nieuw potje aangemaakt:-).
Oktober, niet gelijk de volgende actie in daveren, rust in bouwen om op te laden en blijven bezinnen op wat haalbaar is. Ik blijf luisteren naar de mensen om me heen met hun nood en eenzaamheid. Natuurlijk onderhoud ik ook vriendschappen om te sparren en het leven te delen. En lezen en schrijven als terugkerend ingrediënt van de dag. Daar is de herfst dan weer uiterst geschikt voor.
Dit alles naast een gezin? Ja hoor. Vanuit een samenlevingsdrive gaan de kinderen gewoon voor. Ook al weten ze niet beter, dan dat hier de deur vaak open gaat en de koffie weeldig stroomt. Met het sociale sop overgoten deert hun niet veel. Het leven mag samen geleefd worden. In de liefde kan er zoveel. En is het ook in hun dagen wel eens onstuimig? Natuurlijk, net als de herfst. 
binnenkort gaat deze blog over in www.sonskoffiehuis.nl. Deze is nu al live



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Maak het verschil

Wat is het voorjaar genieten. Een tuin op het zuiden zorgt voor een vroege bekoring van bakjes koffie in de grote stoel of in de zitkuil. Kussens uit de (opgeruimde) schuur, krantje, tijdschriftje erbij, aaah, heerlijk. Lekker peinzen over van alles, relaxed, maak het verschil. Voor jezelf. Vandaag hebben we een grote portie kipkluifjes op het menu, door mij niet persé gewaardeerd, maar des te meer door de kinderen en niet in het minst door grote zoon, erfelijk bepaald door papa. (Ik heb een aangeboren hekel aan vette plakhanden).  Het grappige is dat ik met een gezellige vrouw uit de wijk aan de koffie zat, terwijl grote zoon op de bank zat en zei, mam, wanneer eten we nou eindelijk weer eens kipkluifjes? Zucht, dacht ik, hoe maak ik die dingen gereed. Ik zei, nou, volgende week gaan we dat een keer doen en jij helpt. Yes. Twee dagen later, er wordt geklopt. Mw. gezellig staat op de stoep, alsjeblieft, anderhalve kilo kipkluifjes. Ik hoop dat t genoeg is. Wow, zeg ik, dat meen je ni
Meer lezen

Zaai liefde

Maandag. Weekend. Met een gezin met vijf kinderen is er altijd veel drukte. Gezellige drukte, herrie, rommel en ongedurigheid. Dat laatste dan nog het meest bij mezelf, omdat ik op een vrije zaterdag niks wil, maar daarvoor veel moet doen. Ik wil gewoon op het gemak aan de koffie, langer ontbijten,  met m'n krantje zitten, langer, langzamer. Soms lukt dat. Soms. En soms helemaal niet. Sta je om kwart voor 7 de eerste zoon uit te zwaaien en kwart over 7 de tweede zoon. Duik je in een poging tot uitslapen terug in bed en net als het heerlijke gevoel van nog even weg te zakken daar is, klinkt de volgende stem, mam, ik wil vroeg eten, want ik heb 10 uur afgesproken. Had ik dat geweten, ik had het je verboden! Nou ja, aan tafel. Ik doe een poging hard om te schakelen en slurp koffie. De rest van de dag laat zich raden. Zo het begon, zo bleef het. Een aaneenschakeling van mensen aan de deur en ik verkoop prullenbakken, best logisch😜. Doordat verkoopadrenaline het bij mij altijd goed doe
Meer lezen

Of 't toch zo gaat

Of 't toch zo gaat. Ik ben de 10de in de rij. Met die plek ook zeer getroffen. Als jongste, verwend, ach...speciaal plekje, aboluut bemind. Van de tien niet altijd hetzelfde pad lopend, maar lijkend op mn moeder, bin ik zeer hroos op. Of 't toch zo gaat. Het voorjaar komt eraan. En waar je niet altijd bewust bent van gemis, komt als vanzelf weer een herinnering aan de dag dat we met z'n allen thuis waren bij ons mams. Lijden zette om in het einde van zijn leven, onze zeer lie fhebbende vader. Wat had ik het vaak op mijn werk begeleid, maar wat was dit verscheurend anders. Nu weeral 7 jaar geleden. Hij zit in onze gedachten. Een enkele keer bezoeken we zijn graf, maar ach..netjes verzorgd, maar leeg.  Of 't toch zo gaat. Ik zie hem ineens voor me achter zijn orgel. Zijn stem bijna hoorbaar bij de zang. Wat koester ik dat. De piano herdenkt mee. De tranen mogen er zijn. En ook een blij hart zo een lieve vader te hebben gehad. Ter nagedachtenis aan hem een mooi lied
Meer lezen