Een stukje hemel
Alle cliché's ten spijt, ik heb ze ook. En wen er maar aan, ik ben er blij mee.
Voorjaar. De wandelingen die je kan maken langs fluitekruid en meidoorns. De kinderen, die enthousiaste veldboeketten plukken voor op tafel. De heerlijke geur die je ineens ruikt als je voorbij een tuintje loopt met je folders. Ik word er zo blij van.
Natuurlijk huppelen de kinderen niet altijd mee, maar je hebt van die wandelingen er tussen, dat er geen wanklank valt, de bloemen mooier bloeien en elke vogel gesignaleerd wordt. En je dat zelf ook nog intens geniet.
Ik zit bij mijn moedertje aan de koffie. Waar ze in de winter naar het dorp kijkt, groeit nu haar tuin weer vol en zit ze weer achter de bomen en struiken, met het 'op-vakantie-zijn-gevoel', zo papa dat kon zeggen. Zo mooi is de tuin. Allerlei vogeltjes rommelen in haar tuin. Een koolmeesje vindt t lekker om nog aan een oud vetbolletje te peuzelen, een puttertje komt even langs, net als een vink van onbekend origine, ik vind het schitterend. En op de grond zitten twee vogeltjes, heel apart, saamhorig te zijn. Ze hebben zo een schutkleur, dat de 86-jarige ogen flink wat tuurtijd nodig hebben om ze te zien. Sjonge, nooit gezien. Moes zegt: vanmiddag toch eens even gaan kijken als ik een rondje doe. Wat dat nou toch is.
Thuis ontdek ik een bodembedekker, die welig paars tiert. Mijn buurvrouw zou zeggen, die heb ik daar noe toch hlad nie gezet, dat komt vanzelf. Ik heb deze wel gezet als onooglijk plantje, maar dit jaar floreert hij om mijn verwondering voor het voorjaar nog verder aan te wakkeren. Paars schoon.
Soms ben ik zo druk. Maar de tijd dat je rustig kan zijn genieten van het gewone leven, je bakje koffie, je boeltje in de agenda even bijwerken, hier en daar wat schrijven, die momenten doen er toe. Ze laten me verwerken, waar ik nog niet de tijd voor nam. Het verdriet van mensen om je heen, het verdriet om Kinga, die ons zoveel heeft gegeven door haar stem, haar liederen. Soms gemis in je eigen leven. Het is er, maar het mag er ook zijn. Het verdient onze aandacht, het mag een plekje.
En dan, midden in de ochtend, schalt een lied.
Waar U verschijnt, wordt alles nieuw, want U bevrijdt, en geeft Leven.
Hier raakt de hemel de aarde. In de natuur, om ons heen, in onze harten.
En dan is mijn verwondering compleet.
Voorjaar. De wandelingen die je kan maken langs fluitekruid en meidoorns. De kinderen, die enthousiaste veldboeketten plukken voor op tafel. De heerlijke geur die je ineens ruikt als je voorbij een tuintje loopt met je folders. Ik word er zo blij van.
Natuurlijk huppelen de kinderen niet altijd mee, maar je hebt van die wandelingen er tussen, dat er geen wanklank valt, de bloemen mooier bloeien en elke vogel gesignaleerd wordt. En je dat zelf ook nog intens geniet.
Ik zit bij mijn moedertje aan de koffie. Waar ze in de winter naar het dorp kijkt, groeit nu haar tuin weer vol en zit ze weer achter de bomen en struiken, met het 'op-vakantie-zijn-gevoel', zo papa dat kon zeggen. Zo mooi is de tuin. Allerlei vogeltjes rommelen in haar tuin. Een koolmeesje vindt t lekker om nog aan een oud vetbolletje te peuzelen, een puttertje komt even langs, net als een vink van onbekend origine, ik vind het schitterend. En op de grond zitten twee vogeltjes, heel apart, saamhorig te zijn. Ze hebben zo een schutkleur, dat de 86-jarige ogen flink wat tuurtijd nodig hebben om ze te zien. Sjonge, nooit gezien. Moes zegt: vanmiddag toch eens even gaan kijken als ik een rondje doe. Wat dat nou toch is.
Thuis ontdek ik een bodembedekker, die welig paars tiert. Mijn buurvrouw zou zeggen, die heb ik daar noe toch hlad nie gezet, dat komt vanzelf. Ik heb deze wel gezet als onooglijk plantje, maar dit jaar floreert hij om mijn verwondering voor het voorjaar nog verder aan te wakkeren. Paars schoon.
Soms ben ik zo druk. Maar de tijd dat je rustig kan zijn genieten van het gewone leven, je bakje koffie, je boeltje in de agenda even bijwerken, hier en daar wat schrijven, die momenten doen er toe. Ze laten me verwerken, waar ik nog niet de tijd voor nam. Het verdriet van mensen om je heen, het verdriet om Kinga, die ons zoveel heeft gegeven door haar stem, haar liederen. Soms gemis in je eigen leven. Het is er, maar het mag er ook zijn. Het verdient onze aandacht, het mag een plekje.
En dan, midden in de ochtend, schalt een lied.
Waar U verschijnt, wordt alles nieuw, want U bevrijdt, en geeft Leven.
Hier raakt de hemel de aarde. In de natuur, om ons heen, in onze harten.
En dan is mijn verwondering compleet.
Reacties