koffiehuis

Koffiehuis....
een gewoon huis waar de deur regelmatig open gaat voor koffievolk, praatjesmakers of drukteschoppers. Mijn hobby. Mijn energie davert omhoog als ik klaar sta voor mensen.
Het gewone open-huis-leven is inmiddels uitgegroeid tot een vol-tijd bezig zijn als vrouw, als moeder. En ik geniet.

Koffiehuis...
mijn leven delen. Geven en leven. Waar warmte zo wordt gewaardeerd en gewoon zijn, gewoon zíjn zo tof is. Omzien naar elkaar en ontmoeten.

Koffiehuis...
veel praten. Over geven en leven. Wordt leven geven? Het houdt me bezig, dag tot in de nacht. En ik lees. Ik kijk. Ik luister.

Tot alle schrijfsels bij elkaar komen. En het plan daar is.Wat heb ik al veel nagedacht, wat is de juiste tijd? Kan het nou wel, kan het nou niet, durf ik dit, kan ik dit? En Son stapt uit de boot. Op het water lopen, zo eng als wat. Maar toch...ik ga. En dan komen de adviezen. Van Jan Orthodox en Piet Evangelisch. Hou je dit vol? Zoek een baan! Denk aan je kinderen! Ik weet, ik weet, ik weet.

Pionieren moet je aan een ander over laten. Dat is veilig. Het loopt zo een vaart niet met armoede en eenzaamheid hier. Zorg ook voor jezelf. Jammer dat die gedachte altijd weer opgeworpen wordt.  Genoeg leed te zien, genoeg mee te dragen, genoeg afzien om omzien te laten zien. Maar ook zo heerlijk om te beginnen. Zonder Licht begin ik niks. Maar met Licht en met m'n enthousiaste zijn ben ik er klaar voor.

Koffiehuis....
Omzien en ontmoeten...zooo 2019.

Reacties

Anoniem zei…
AMEN!
15 februari 2019 om 14:01
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Maak het verschil

Wat is het voorjaar genieten. Een tuin op het zuiden zorgt voor een vroege bekoring van bakjes koffie in de grote stoel of in de zitkuil. Kussens uit de (opgeruimde) schuur, krantje, tijdschriftje erbij, aaah, heerlijk. Lekker peinzen over van alles, relaxed, maak het verschil. Voor jezelf. Vandaag hebben we een grote portie kipkluifjes op het menu, door mij niet persé gewaardeerd, maar des te meer door de kinderen en niet in het minst door grote zoon, erfelijk bepaald door papa. (Ik heb een aangeboren hekel aan vette plakhanden).  Het grappige is dat ik met een gezellige vrouw uit de wijk aan de koffie zat, terwijl grote zoon op de bank zat en zei, mam, wanneer eten we nou eindelijk weer eens kipkluifjes? Zucht, dacht ik, hoe maak ik die dingen gereed. Ik zei, nou, volgende week gaan we dat een keer doen en jij helpt. Yes. Twee dagen later, er wordt geklopt. Mw. gezellig staat op de stoep, alsjeblieft, anderhalve kilo kipkluifjes. Ik hoop dat t genoeg is. Wow, zeg ik, dat meen je ni
Meer lezen

Zaai liefde

Maandag. Weekend. Met een gezin met vijf kinderen is er altijd veel drukte. Gezellige drukte, herrie, rommel en ongedurigheid. Dat laatste dan nog het meest bij mezelf, omdat ik op een vrije zaterdag niks wil, maar daarvoor veel moet doen. Ik wil gewoon op het gemak aan de koffie, langer ontbijten,  met m'n krantje zitten, langer, langzamer. Soms lukt dat. Soms. En soms helemaal niet. Sta je om kwart voor 7 de eerste zoon uit te zwaaien en kwart over 7 de tweede zoon. Duik je in een poging tot uitslapen terug in bed en net als het heerlijke gevoel van nog even weg te zakken daar is, klinkt de volgende stem, mam, ik wil vroeg eten, want ik heb 10 uur afgesproken. Had ik dat geweten, ik had het je verboden! Nou ja, aan tafel. Ik doe een poging hard om te schakelen en slurp koffie. De rest van de dag laat zich raden. Zo het begon, zo bleef het. Een aaneenschakeling van mensen aan de deur en ik verkoop prullenbakken, best logisch😜. Doordat verkoopadrenaline het bij mij altijd goed doe
Meer lezen

Of 't toch zo gaat

Of 't toch zo gaat. Ik ben de 10de in de rij. Met die plek ook zeer getroffen. Als jongste, verwend, ach...speciaal plekje, aboluut bemind. Van de tien niet altijd hetzelfde pad lopend, maar lijkend op mn moeder, bin ik zeer hroos op. Of 't toch zo gaat. Het voorjaar komt eraan. En waar je niet altijd bewust bent van gemis, komt als vanzelf weer een herinnering aan de dag dat we met z'n allen thuis waren bij ons mams. Lijden zette om in het einde van zijn leven, onze zeer lie fhebbende vader. Wat had ik het vaak op mijn werk begeleid, maar wat was dit verscheurend anders. Nu weeral 7 jaar geleden. Hij zit in onze gedachten. Een enkele keer bezoeken we zijn graf, maar ach..netjes verzorgd, maar leeg.  Of 't toch zo gaat. Ik zie hem ineens voor me achter zijn orgel. Zijn stem bijna hoorbaar bij de zang. Wat koester ik dat. De piano herdenkt mee. De tranen mogen er zijn. En ook een blij hart zo een lieve vader te hebben gehad. Ter nagedachtenis aan hem een mooi lied
Meer lezen